De Cix. Psalm.

1. Wil doch niet langher swyghen Heere:
Mijn God, mijn roem, mijn prijs end’ eere.
Want de god’loosen onghebonden,
Doen teghen my op, haere monden:
Haer valsche tongh’ glat als een ael,
Spreeckt valsheyt ende loghentael.

2. s’ Hebben m’omringt met vyants reden,
End’ sonder oorsaeck hart bestreden,
Die ick in liefd’ hadd’ uytvercoren
Hebben my vyantschap ghesworen:
Doch mijn hert’ van wraeck’ onbesmet,
Begaf sick alleen tot t’ ghebet.

3. Voor goet verghelden sy my t’ quade,
Voor vrientschap haet end’ onghenade:
Dies moet hem de god’loos’ verheeren,
End’ in last brenghen end’ oneeren:
De vyant wreedt die hem benijdt,
Ghemoete hem met trotz end’ spijt.

4. Als sijn saeck voor t’ gherichte kommet,
Voor eenen schelm werdd’ hy verdommet:
Laet hem t’ ghebet van synen monde,
Gherekent werden tot een sonde.
Laet syne daghen zijn niet langh:
Een ander synen ampt ontfangh.

5. Laet syne kind’ren werden weesen,
t’ Wijf wed’w’, end’ leven steed’s in vreesen.
Sijn kind’ren dwalen t’ allen hoecken,
End’ troost’loos bed’len end’ broot soecken:
Laets’ uyt den lande gaen verstroyt,
End’ uyt haer huys arm end’ beroyt.

6. Laet zijn goet komen all’ in handen
Des woeckenaers in ste’ van panden:
Een vremdeling zijn haef verteire.
End’ dat het niemant zijns en deire:
Noch niemandt sy beweegt int hert’,
Van syner weesen rouw’ end’ smert’.

7. Sijn afcomst’ werde wech ghenomen,
Eer sy tot t’ derde g’lit kan komen:
Haer naem end’ stamm’ gae heel te gronde!
De Heer ghedenck zijns vaders sonde,
End’ en vergheefse nemmermeer,
Maer hun de selff tot schande keer.

8. De misdaet werdd’ oock niet vergheven,
Die syne moeder heeft bedreven:
Maer dat sy kome voor den lichte,
End’ eewich stae voor Gods gherichte:
Ja hy verdelghe gantz te saem,
All’ haer gheheugnis ende naem.

9. Diewyl’ hy self tot gheene tyden,
Heeft willen hebben medelyden,
Maer heeft vervolgt met bitter herten,
Den ermen man die lagh vol smerten:
End’ de bedruckt’ in haren noot
Ghepoogt te brenghen tot der doot.

10. Hy heeft aen vloeck zijn lust ghenomen,
Laet hem den vloeck dan overkomen:
Hy’n heeft aen seghen gheen behaghen,
Will’ dan den seghen van hem jaghen:
Dat hem de ramp end’ boose vloeck,
Rontom bedeck’ als eenen doeck.

11. All’ ongheluck met swaricheden,
Als water gae hem door de leden,
End’ doordringh’ hem dan voorts met eenen
Als oly door t’ mergh ende beenen.
Dat hem de ramp omgord’ het lijf,
Als eenen rock oft gordel stijf.

12. Sulcx is de loon van Godes weghen,
Der ghenen die my staen entteghen:
End’ die steed’s van my qualijck spreken,
Om haer leedt over my te wreken.
Maer du wil my staen by o Heer,
Om dijns selfs naemes lof end’ eer.

13. Verloss’ my doch van allen quade,
Want seer groot is doch dijn ghenade:
Ick ben verdruckt, erm end’ ellendich,
End’ t’ hert’ is my verwondt inwendich,
End’ als een scheme teghen nacht,
Alsoo verdwijnt my myne cracht.

14. Ick worde gins end’ we’er ghedreven,
Ghelijck men ziet een sprinckhaen sweven.
Van veel te vasten end’ t’ hooft breken,
Sijn my mijn kniën heel besweken.
Mijn magher dorre vleesch ontsett’
Is gantz berooft van all’ haer vet.

15. End’ noch Heer moet ick boven desen
Eens yegh’lijcks schimp end’ laster wesen:
Als sy my sien in swaricheden,
Sy schudden t’ hooft, end’ zijn te vreden:
Maer help my Heer in mynen noot,
Na dijn barmherticheyt seer groot.

16. Op dat een yegh’lijck vry mach mercken
Dat dit sy een van dynen wercken:
End’ datmen mijn verlossingh’ achte,
Als een groot wonder dyner crachte.
End’ off sy dan noch vloecken meer,
Du salt my altijdt segh’nen Heer.

17. Sy moghen sick vast hoogh’ verheffen,
Dies niettemin schand’ salse treffen,
Daer ick my sal tot vreugd’ begheven.
Smaet end’ oneer sal haer aencleven,
End’ rontom decken als een cleedt,
Ja alle die, die my doen leedt.

18. Dies sal mijn mondt Gods lof verclaren
End’ roemen hoogh’ voor groote scharen,
Van dat hy de verdruckt’ end’ d’ ermen,
Met syner handt komt sterck beschermen:
End’ helpts’ altoos uyt haeren noot,
Als sy verwesen zijn ter doot.