De Cxxiiij. Psalm.

1. Israel mach nu spreken uyt den mondt,
Hadd’ ons de Heer voorwaer niet byghestaen,
End’ hadde God ons niet ghenomen aen,
Doe al dit volck soo hart ons teghen stont,
Het waer met ons al over langh’ ghedaen.

2. Sy hadden ons all’ levendigh geslickt:
Na dat haer toorn’ heel heet ontsteken was:
Na dat haer stroom ons overliep so ras,
Wy waren al versmoort end’ gantz verstict
Diep’ inden grondt van haren water plas.

3. Haer baren fel die sloeghen ons alree
Tot over t’ hooft, end’ hadden ons ombracht.
Maer God’ sy lof hy heeft ons wel ghewacht.
Dat wy geen roof van hare tanden wreet
En sijn gheweest, so yeg’lijck van ons dacht’,

4. Wy sijn’t ontgaen end’ uyt den strick geraect,
Als t’ vogelken, d’ welck ontvliet uyt een net:
t’ Touw is ontwee, wy sijnder uyt gheredt.
Want God die d’ eerd’ end’ hemel heeft gemaect,
Is onse hulp’ ons’ troost end’ ons’ ontsett.