De Cxxxvij. Psalm.

1. Doe w’uyt ons’ landt aen waterkanten saten,
In Babylon weemoedich uyt der maten,
Wy maeckten ons in onsen tranen nat,
Als ons quam voor Sion de schoone stadt.
Daer hinghen wy nevens de waterstroomen,
Ons harpen soet op groene wilghenboomen.

2. Daer heeft ons t’ volck datons self hadd’ gevanghen
End’ t’ landt verwoest geëysschet bly ghesangen,
Sing’t, spraken sy, sing’t ons van Sion yet.
Ach, seyden wy: Hoe souden wy Gods liet
Nu singhen hier, in een vreemt landt gheseten,
By lie’n die niets van Godt den Heer en weten!

3. Dies niettemin, so ick dijns oyt vergete
Jerusalem: Dat mijn handt niets meer wete
Van harp’ oft luyt: noch meer daer op en speel’.
Ja dat mijn tong’ klev’ aen mijn raeck end’ keel
So verr’ als my dijns niet meer en gheheughe,
Oft dat my t’ hert aen anders yet vervreughe.

4. Doch dit o Heer, wil aen’t volc Edoms dencken,
d’ Welck ons tot leedt, doe m’onse stadt quam krencken,
End’ dat Gods straff’ Jerusalem versocht,
Wt boosen haet, riep wat het roepen mocht:
Ruckt uyt, ruckt uyt: Siet den grondt uyt te ryven,
En laet geen steen meer op den ander blyven.

5. Du Babel salt ten grond’ oock nederdalen,
Wel hem die dy de schade sal betalen,
Die du ons doest met schand’ end’ met oneer.
Saligh sal sijn die dyne kinders teer,
Sal met ghewelt van s’ moeders borsten rucken.
End’ aen een steen vergruysen in veel stucken.