De Cxxxix. Psalm.

1. Dv hebst o Heer my wel doorgrondt,
End’ draegst mijns herten goet orkont.
Du kendst mijn sin verr’ ende nae,
t’ Sy dat ick liggh’ oft rechte stae,
Ick soud’ gantz niets kunnen versinnen,
Off du weetst mynen gront van binnen.

2. t’ Sy dat ick gae oft ligghe stil,
Du bist om my, end’ merck’st mijn wil:
Du bist mijn weghen al ghewent,
End’ all’ mijn doen is dy bekent.
Ick hebb’ noch t’ woordt naeuw’ uyt den monde,
Du weetst het Heer ter selver stonde,

3. Ick ben van achter end’ van voor
Omringt, du sietst my door end’ door
End’ houd’st dijn hant steed’s op mijn hoot.
Dijn wetenschap is my te groot:
Dijn wijsheyt is soo hoogh’ end’ wonder,
Dat mijn verstant beswyckt daer onder.

4. Wat wech soud’ ick in kunnen slaen,
Dat ick mocht dynen gheest ontgaen,
End’ uyt dijn oogh’ verborghen waer?
Vaer ick ten hemel du bist daer,
Bedd’ick m’omleeg’ in d’ eertrijcks gronden,
Du salt my haest hebben ghevonden.

5. Ontleen’ ick van den morghenroot
De wiecken snel, om inden noot
Te woonen aen d’ eynd’ vande zee.
Dijn rechte handt is daer alree.
Die sal my sonder langh’ te dralen,
Daer leyden end’ van daen gaen halen.

6. Sprek’ ick van sinnen onbedacht,
Ymmers sal my de duyster nacht
Verberghen, ende zijn mijn licht.
Daer’n is gheen nacht voor dijn ghesicht,
d’ Welck’ all’ ontdeckt, want inder waerheyt
Nacht is dy dach, end’ t’ duyster claerheyt.

7. Mijn nieren staen in dijn ghewelt,
Want du hebst my tesaem ghestelt:
End’ hebst m’in s’ moeders buyck bedeckt,
End’ over my dijn handt ghestreckt,
Ick ben ghemaeckt (dies ick dy pryse,)
Op eene wonderlijcke wyse.

8. Voorwaer dijn wercken allegaer
Sijn seer groot ende wonderbaer,
Mijn gheest bekendt het lancks soo meer.
Al mijn ghebeente kenstu Heer,
Du schiepst het als in duyster kuylen,
Nochtans en kondt voor dy niet schuylen.

9. Du hebst m’in d’ aerd’ van ledt tot ledt,
Als eene webb’ te saem ghesett.
Dijn oogh’ heeft m’onvolmaeckt ghesien,
End’ wat met lanckheyt moet gheschien
Stondt al in dijn boeck opgheschreven,
Eer noch een lidtmaet hadde leven.

10. Hoe cost’lijck is, Heer, dynen raet,
Die ons verstant te boven gaet!
End’ dijn ghedachten t’ samen all’,
Sijn menich veel sonder ghetal.
Soo ickse tell’ sy gaen de sanden
Te boven, ligghend’ aen de stranden.

11. End’ alleganck als ick ontwaeck,
Sijn my dijns lofs een nieuw’ oorsaeck.
Daeromm’ als dy door dijn cracht groot,
Den goddeloos’ breng’st tot den doot,
Soo seggh’ ick in mijn herte vierigh:
Wijckt van my die ghy zijt bloetgierigh.

12. Laet van my wijcken al te saem
Die god’loos last’ren dynen naem,
End’ pracchen met een valschen schijn.
Soud’ ick, Heer, die dy vyandt zijn
Niet haten? Soud’t my niet verdrieten,
Da sy haer ghift op dy soo schieten?

13. Ja Heer’ ick draegs’ een rechten haet,
End’ houd’se voor mijn haters quaet:
Want het my in mijn siele smert.
Heer ondersoeck mijn sin end’ hert’,
Verneme doch nae mijn ghedachten
End’ wil op myne weghen achten.

14. Bekeur mijn hert’ end’ mijn ghemoet:
Off het nae quaet staet oft nae goet:
Bemerck of ick in boosheyt leef,
End’ my tot quade rancken gheef:
End’ voer my recht, mijn Godt ghenadigh,
In dynen dienst altijts ghestadigh.