De Cxlj. Psalm.

1. Tot dy schrey ic o Godt almachtigh:
Kom my te hulp’ end’ haeste dy
In mynen noot verhoore my,
Als ick dy voordraeg mijn stem clachtigh.

2. Laet mijn ghebeden opgheresen,
Sijn als een soeten wieroock brandt:
End’ het opsteken myner handt,
Een heyligh avont offer wesen.

3. Mijn tongh’ end’ mont wel naeuw beware:
Dat ick my nerghens en ontgae,
Een slot voor myne lippen slae,
Op datter niet quaets uyt en vaere.

4. Laet doch mijn hert’ niet zijn gheneghen,
Tot saecken onrecht ende boos,
Met dese lieden goddeloos’:
End’ laet m’haer lusten gheenssins pleghen.

5. Soo my de vrom’ wilt slaen oft laken,
Ick acht dat hy my vrientschap doet:
Sijn straff’ is als een balsem soet:
Dat gheen wond’ in t’ hooft en kan maken.

6. Doch eer veel tijts noch sy gheleden,
Sal de god’loose zijn in druck:
Dat ick noch om zijn ongheluck
Sal voor hem storten mijn ghebeden.

7. Als haere richters die t’ roer stieren,
Ter neder sullen zijn gheslaen:
Dan salmen mijn woort hooren aen,
Want het is sacht end’ goedertieren.

8. Alsoo men steeven hauw’t in stucken,
Dat d’ een hier springt end’ d’ ander daer,
Soo sietmen ons’ ghebeent’ te gaer,
Seer wreed’lijck van een ander rucken.

9. Daeromme staet mijn oogh’ verheven
Tot dy Heer, ick heb dy vertrouwt:
Op dy alleen mijn herte bouwt,
Wil doch mijn siel niet heel bloot gheven.

10. Bewaer my Heer voor haere laghen.
Dies’ op my hebben toeghelegt:
End’ van den strick die my t’ onrecht,
Van t’ boose volck is voorgheslaghen.

11. Maer laet de boos’ in hare garen,
Dat sy my hadden toeghepast.
Ghevanghen worden end’ verrast,
Dewyl’ dat ick vry mach doorvaren.