De Cxlvij. Psalm.

1. Prijst God, want t’ is een schoone saecke,
Dat yegh’lijck Gods naem heerlijck maecke,
t’ Is een lief dinck end’ aengenaeme,
Datm’ hem prijs met ghesanck bequame,
Hy is de Godt die wederomme
Jerusalem bouwt heel rontomme,
End’ als een goedertieren Vader,
Sijn volck verstroyt, brengt we’er te gader.

2. Hy heelt van alle pijn end’ smerten,
Die verwondt zijn in haeren herten:
End’ houdt haer seeren ende wonden,
Als een goet meester, wel verbonden.
Hy kendt de sterren met een ander,
End’ onderscheydtse van malcander:
End’ weet al haer ghetal te samen,
Ja noemts’ oock all’ by hare namen.

3. Ons’ Heer is groot end’ sterck van machten,
Men kan hem niet ghenoechsaem achten:
Sijn wijsheyt kan gheen mensch doorgronden,
Noch gheene tongh’ zijn raet vermonden.
Hy gheeft verlichtingh’ van het lyden,
Den armen, in sijn swaer aenstryden:
Maer die hier in god’loosheyt leven,
Doet hy ter aerden omme sneven.

4. Dies looft den Heer in uw’ ghesanghen,
Laet u Psalmliedt tot hem ghelanghen.
Hem die de Sonn’ met mist bedecket,
De locht met wolcken overtrecket:
End’ laet den reghen neder spuyten,
End’ d’ aerd’ haer vruchtbaer schoot ontsluyten:
Om daer uyt vruchten op te halen,
End’ cleed’t met gras bergh ende dalen.

5. Hy gheeft den veeh zijn cost end’ voeder,
Der beesten schepper end’ behoeder:
Hy aest der raven cleyne jonghen,
Die schreyen uyt den noot ghedronghen.
De Heer en heeft gheen welbehaghen,
Aen een sterck hencxt, aen ros, noch waghen:
Noch aen gheweldighe mans beenen,
Die hy hem heeft willen verleenen.

6. Maer God laet sick aen die ghelusten,
Die hem ontsien, end’ haer hert’ rusten
Op synen erm van grooter crachten:
End’ op zijn goetheyt eewigh wachten.
Jerusalem du heyl’ghe stede,
Looft God den Heer, t’ is groote rede.
Du Syon lieve bergh des Heeren,
Loof dynen God met aller eeren.

7. Hy heeft dijn poorten vast ghesloten,
End’ yser’ grendels voorgheschoten:
Dat dy gheen vyant kan ghehind’ren,
Hy seghent grootlijcx dyne kind’ren.
Hy gheeft dy vred’ om all’ dijn palen,
End’ laet op dy sijn seghen dalen:
Die met zijn weldaet dy begnadight,
End’ dy met terwe bloem’ versadight.

8. Hy schickt sijn woort van grooter weirden,
End’ zijn ghebot hier op der eirden:
d’ Welck haestigh loopt (om sonder swichten)
Sijn wille snellijck te verrichten.
Hy is die t’ sneeu op alle palen,
Wit als een woll’, laet nederdalen,
End’ die den rijm verr’ uytghebreydet,
Als asschen dicht op t’ velt verspreydet.

9. Hy seyndt het ijs met groote schollen,
Daer door het water opgheswollen
Verstramt wort, end’ vervriest: wie soude
Kunnen bestaen voor haere koude?
Maer stracx als hy een woort wil spreken,
Men siet t’ ijs doyen end’ verbreken:
End’ als zijn wint bestaet te waeyen,
Soo gaet de vloet van nieuws aen swaeyen.

10. De Heer laet Jacob openbaren
Sijn heyligh’ woort, end’ doet verclaren,
Israel zijn wet ende seden,
Daerinn’ de mensch behoort te treden.
Dit laet hy niet alsoo gheschieden
Den and’ren volcken ofte lieden,
Dat hyse soud’ in zijn gherichten,
Oft in zijn waerheyt willen stichten.