Den x. Psalm.

1. Hoe comt dit Heer, dat du doch nu so wijt,
Blijfst van ons staend? end bergst dijn aensicht claer)
In desen noot, end dus benauden tijdt?
Daer nu, eylaes, der goddeloosen schaer,
So hittiglijck vervolgt end valt soo swaer
Den schaemlen mensch? Heer, laets’ in haer selfs lagen
Verstricket zijn, met haere schalck aenslagen.

2. De godloos doch roemt sick met overmoet,
Dat zijnen wensch hem altoos lucken sal:
Hy loift de geen die vreck zijn ende vroet,
End lastert God, die doch heerscht over al.
Hy steeckt den neus om hoog, als dwaes end mal:
Vraegt nergens nae: maer dat is al zijn peynsen,
Daer is geen God, men moetet slechts so veynsen.

3. Sijn saecken sijn voirspoedig telcker stondt:
Dijn oirdeel is heel verr van sijn gedacht:
Hy pocht end waent met blasen uyt den mont,
Sijn wederpart te crijgen in sijn macht:
Sijn herte spreeckt: ick hebt so verr gebracht,
Dat ick niet vrees, van immermeer te sneven,
Want ongeluck en kan aen my niet kleven.

4. Den mont is hem vol vloecks end vol meyneedts,
Midts arg bedroch hem binnen therte groeyt,
End moeyte swaer vol onrechts ende leets,
Gestadelijck hem op de tonge vloeyt.
Hy ligt al stil in holen onvermoeyt,
Om tvrome volck aen tleven te verkorten:
Sijn ooge loert om tschamel bloet te storten.

5. Gelijck een leeuw op roof zijn tanden wet,
End in een hol vast op sijn luymen ligt,
So iaegt dees’ oock den armen man int net:
Hy pluckt end rooft, end past op geen gericht:
Hy stuypt, hy nijgt, end maeckt het schamel wicht,
Maer onder dies, vergaen veel arme lieden,
Dien yeglijck siet groot overlast geschieden.

6. Noch spreeckt hy vast in sijnen hoogen moet,
Dat God alsulcx oogluyckende vergeet:
Iae niet en siet, wat hier de mensche doet,
End alle dinck opt uyterst niet en weet.
Nu stae dan op, o Heer, end herwaerts treed:
Verhef dijn handt, end wil die niet vergeten,
Die hier bedruckt sijn onder tcruys geseten.

7. Hoe kanstu sien, dat een boos mensch God tergt?
End segt, dat hy alsulcx niet gade slaet?
Du sietst toch al, wat hy int hert verbergt:
End merckst wel naeu, op spijt end overdaet:
Op dat dijn handt beloone goet end quaet:
Daerom sal hem d’arm volck op dy verlaten,
Mits dijne hulp den weesen komt ter baten.

8. Verbreeck den erm, verniel de groote kracht
Van tgodloos volck, geneygt tot boevery:
Haer boosheyt werd, ten ondersoeck gebracht,
So wel, dat sy niet meer te vinden sy.
De Heer is doch alleen een heerscher vry,
In eewicheyt, als Coninck hoog verheven:
De Heydnen sijn uyt Godes landt verdreven.

9. Heer, du verhoorst den aensoeck ende wensch,
Der vrome lien, die dy vast roepen aen:
Du sterckst het hert van een sachtmoedig mensch:
Dijn oor sal acht op sijn gebeden slaen.
Op dat den wees’ end’ armen lien voortaen
Goet recht geschie: end hun na desen dage,
Geen eirdisch mensch, verschricktheyt aen en iage.