Den xj. Psalm.

1. Daer ghy my siet op God mijn hope stellen,
Hoe spreeckt ghy noch tot my dus ongeschickt?
Pack dy flucx wech, wil dijne vlucht versnellen,
Naer u gebergt, als, tvogelken verschrickt?
Sie tgodloos volck heeft vast den boig gespannen,
Haer pijlen staen reed op de pees: elck mict
Om duysterlincx te schieten vrome mannen.

2. Maer hare grondt sals’ haestelijck begeven
End sy vergaen, tot haeren rechten loon:
Want wat heeft doch de grechtige bedreven?
Weet dat de Heer, in sijnen tempel schoon,
Daerboven hoog, in dHeemlen is geseten:
Sijn oogen sien uyt zijnen heylgen throon,
De menschen al, end mercken haer vermeten.

3. God kent den mensch, beyd vroim end boos van sinnen.
Sijn siele heeft een walging ende haet,
Van die gewelt end overlast beminnen:
Sijn wrake sal bereignen tgodloos saet,
Met stricken, vier end swevel thun verderven.
Een wervelwint sal sonder onderlaet,
Haer aendeel sijn, end tlot van haerder erven.

4. Om dat den Heer, die recht is end volcomen,
Geen dingen meer dan goet recht aen en staet:
Sijn aengesicht siet altoos op de vromen.