Den xij. Psalm.

1. Verloss’ ons, Heer, want sie, tgetal der vromen
Vermindert seer, end gaet geheel te niet:
uyt Adams stam is naeu een te becomen,
Die oprecht is, end Godes naem ontsiet.

2. Sy weten niet dan valschelijck te liegen,
End ydlen clap te slaen uyt haeren mont:
Haer lippen staen nae smeecken end bedriegen,
Haer hert is valsch end dobbel inden grondt.

3. De Heere wil dees smeeckelijcke lippen
Cort houwen af, end makens’ al te schand:
End wil de tong eens eyndelijck beklippen
Die pruydsich is, end spreeckt met onverstant.

4. Die onder haer, aldus wel derren seggen,
Wy heerschen vast met ons tong over al:
Wy weten fijn ons woirden te beleggen,
Wie is soo cloeck die ons verheeren sal?

5. Maer ick wil op, spreeckt God, te hulp den ermen:
Mits sy verwoest hier worden met onrecht,
End suchten steedts: ick wilse gaen beschermen
Van sboosen strick, die hun vast wort gelegt.

6. Voirwaer het Woirt des Heeren van daer boven
Is louter reyn, als silver fijn van keur,
Dat wel beproeft is inden eirden oven,
End sevenmael geloutert deur en deur.

7. Du salst dan, Heer, de hant den vromen bieden:
End nemens’ aen, in dijnen schut end scherm,
Voir dit geslacht der goddeloose lieden,
In eewicheyt doir dijnen stercken erm.

8. Men siet rontom de goddeloose swerven,
Met straf gelaet, end treden op het ruym:
Mits hier de snootst eer ende staet verwerven,
Die niet en sijn dan enckel menschen schuym.