Den xiiij. Psalm.

1. De dwase spreeckt wel stout in sijn gemoet,
Daer is geen God: haer doen is tsamen schendig,
End grouwelijck soo buyten als inwendig:
Daer is niet een van al den hoop, die doet
Het minste goet.

2. God heeft om leeg, uyt shemels hoog gebou,
Met vlijt gemerckt, op smenschen kindren alle,
Of daer oock een van allen, by gevalle
Verstandig waer, die met een hert getrou,
God soecken wou.

3. Maer sy sijn al geweken int gemeen,
End leyden tsaem een onnut stinckend leven:
Daer is niet een, die sick meer wilt begeven
Tot eenig goet, beyd’ onder groot end kleen,
Ia oock niet een.

4. Ist mogelijck, dat dese niets verstaen,
Die haer aldus der boosheyt onderwinden?
End mijn arm volck gelijck als broot verslinden?
End willen God noch sijn woirt niet ontfaen,
Noch roepen aen?

5. Doch eer seer lang men salse daer vertzaegt
Van grooten schrick sien schudden ende beven:
Want God de Heer, sal sick vervoegen neven
Het vroim geslacht, dat sick oprechtlijck draegt,
End hem behaegt.

6. Al ist oock so, dat ghy nu metten raet
Des armen mans, die lijdsaem is in smerte,
Houdt uwen spot, wt een hoogmoedig herte,
Om dat op God, sijn gantze toeverlaet
End hope staet.

7. Och dat nu mocht wt Sions berg gewijt,
Voir Israel troost end verlossing naken:
Als God sijn volck gevangen voorts sal slaken,
Tvolck Iacobs sal met Israel verblijt
Sijn, voir altijt.