Den xix. Psalm.

1. Den Hemel wijt end breet,
Geeft duydelijck bescheet,
Van Godes lof end eer:
De locht alom gestreckt,
Vercondigt end vertreckt,
Het handtwerck vanden Heer.
Den eenen dach beduyt,
Den andren, end stort uyt,
Van God seer groote reden:
Oock melt den eenen nacht,
Den andren Godes macht,
End wijsheydt t’allen steden.

2. Daer is geen volck, geen tael,
Geen spraecke noch verhael,
Hoe vremt oock dattet sy,
Int welck’ men openbaer,
Niet hoor’, haer stemme claer,
End onderrichting vry.
Haer richtsnoer druckt een spoir,
Theel aertrijck doir end doir:
Haer woirden sijn verbreydet,
Aen sweirelts eynd’, in haer
Heeft God der sonnen claer
Een hutte toebereydet.

3. Van waer, sy comt ten thoon,
Als eenen Bruydgom schoon,
uyt sijn bedd’ toegerust.
Oft als een dapper helt,
Die cloeck int vlacke velt,
Loopt sijnen wech met lust.
Sy staet op, aen een eyndt,
Van waer sy omme weyndt,
Aen d’uyterst hemels palen.
End daer en is geen man,
Die sick verbergen can,
Voir haere heete stralen.

5. Doch Godes leer end wet,
Is reyn end onbesmet,
Die smenschen siel verquickt.
Des Heeren tuygnis claer,
Is trou, end maeckt voirwaer
D’onwijse wel geschickt.
All sijn bevelen goet,
Sijn recht: want sy tgemoet
Verheugen end oprichten:
End Gods geboden sijn
Seer suyver, ende fijn,
Die smenschen oog verlichten.

6. Gods vrees’ is onbevleckt,
Die vast blijft: end verstreckt
Haer deugt in eewigheyt.
Gods oirdeel is oprecht,
End enckel waerheyt slecht:
Tis al rechtveirdigheyt.
Dies, ist oock menigfout,
Veel keurlicker dan gout:
Iae gout, fijn boven maten.
End soeter inden grondt,
Dan honig inden mont,
Dwelck vloeyt uyt heunichraten.

7. Daerin wort dijnen knecht,
O Heer, wel onderrecht,
End sijn verstandt verclaert.
Dies isser loon geset,
Wel groot, dies’ onbesmet,
Betracht end wel bewaert.
Maer wie can recht verstaen,
End grondlijck overslaen,
Sijn feylen end gebreken?
Heer, reynige my doch,
Van sonden, die my noch
Int hert verborgen steken.

8. Oock dijnen knecht behoed,
Dat geenen overmoet
Mach heerschen over my:
Want so ick sulx bekoim,
Dan sal ick wesen vroim,
End van veel sonden vry.
Laet mijne woirden tsaem,
Dy wesen aengenaem:
End stuere mijn gedachten.
Du bist end anders geen,
Mijn God end rotze-steen,
Die my verlost met crachten.