Den xxij. Psalm.

1. Myn God, mijn God, waerom verlaetstu my?
Oft waerom gaet mijn huylen dus voirby?
Verr’ van dijn hulp end troost, als ick voor dy,
Doe mijne clachten?
Den heelen dach roep ick uyt gantzer crachten
End du, mijn God en wilster niet op achten,
Ick hou niet op van schreyen alle nachten,
End swijg gantz niet.

2. Daer du nochtans doir swerelts gants gebiet,
De heylge bist: End t’eewich loff end liet
Van Israel, in alle sijn verdriet
Blijfstu gestadig.
Dies hebben oock op dijne macht grootdadich
Ons ouders vry vertrout: end du genadich
Hebs’, Heer verlost, uyt alle lasten smadich,
In haeren noot.

3. Soo haer geschrey, rees tot in dijnen schoot,
Du stondst hun by, in allen wederstoot:
Sy hoipten vast, end werden noyt schaemroot,
In hun gebeden.
Maer ick ben slechs een eirtworm hier beneden,
End geenen man: Van yeder man vertreden,
So dat het volck met my in alle reden,
Den spot vast hout.

4. Elck een die my in desen staet aenschout
Lacht mijns, end schimpt: ick word alom besnout,
Elck treckt de lip: end schut den kop wel stout,
Om my te plagen.
Daer is de man die quansuys woud gedragen
Sijn saeck op God: dat God nu hoor sijn klagen
End maeck hem los, heeft hy aen hem behagen:
Dits haer verwijt.

5. Doch, Heer, du bist die my, in mijn gekrijt,
Getrocken hebst, uyt smoeders buijck met vlijt:
End aen de borst, ia oock voorts alle tijt
Goed hoip gegeven.
Met dat ick bracht, van uyt der moeder tleven,
Heeft my dijn hant ontfaen: End daerbeneven,
Bist du mijn God tot nu altoos gebleven,
Van dien tijt heir.

6. En maeck dy dan, O Heer, van my niet veir:
Want my naeckt ancxt, dies ick mijn hert verteir,
Dwijl geene mensch daer is die my verweir
Oft troost wil bringen.
Mits stieren veel my allesins omringen,
Ia stieren sterck van Basan niet om dwingen,
Gaen my stracx toe end comen my bespringen
Gants onverveirt.

7. Den muyl staet hun op my wijt uytgespeirt,
Als eenen leeu, die grimmich brult end beirt,
End sijnen roof daer hy hem van geneirt,
Verscheurt om t’eten.
Dies drijf ick doir, als twater wech gesmeten:
Tgebeent is my geheel van een gereten,
Gelijck weeck was gesmolten end gesleten,
Is mijn hert kleen.

8. Mijn kracht verdroogt, als eenen tichelsteen:
Keil, raeck end tong, het kleeft schier al aen een:
Want dijnen toirn heeft my als een dootsbeen
Tot stof verslonden.
Ick ben omringt van quade dulle honden:
Der boosen schaer die my na tleven stonden,
Die hebben my handt ende voet met wonden
Geheel doirboort.

9. Tgebeent is my so iammerlijck gemoort,
Dat elck wel mocht getelt sijn rechtevoort:
Noch lachen sy, als sy tgesicht gestoort,
Op mijn leet keeren.
Sy deylen oock vast onder hun mijn kleeren,
End werpen tlot, om mijn leedt te vermeeren,
Op mijn gewaedt: Iae dragen hun als heeren
Van alle t’mijn.

10. Maer, Heer, wil du, niet verde van my sijn:
O du mijn cracht, kom in dees smert end pijn,
Tot mijner hulp wel haestich ten verschijn,
Wil dy doch spoeden.
Wil mijne siel, van sweirts gevaer behoeden,
End mijn’ eensaem’ wel wachten, end bevroeden,
Dat my den hondt, met sijn ontsinnich woeden,
En doe geen leet.

11. Van sleewen muyl, die hongrich is end heet,
Verloss’ my, Heer, end van d’Eenhoirnen wreet,
Met hoirnen sterck, tot mijn verderf gereet,
Wil my bevrijden.
Dies sal ick vry end lustig t’allen tijden,
Heer, dijnen naem mijn broederen belijden,
End onder tvolck, dijn lof gebenedijden,
Int openbaer.

12. Ghy die God vreest, lofsingt hem al te gaer,
Roemt end eert god, ghy Iacobs heylge schaer:
Ghy Israel vreest hem, die in gevaer,
Wel can beschermen.
Want hy noyt heeft veracht den noot der ermen,
Noch sick verbergt, om haerder niet t’ontfermen:
Hy hoorts’, als sy met suchten ende kermen,
Hem roepen aen.

13. Van dy, O Heer, sal mijnen roem ontslaen,
Voir scharen volcks, die dy sijn onderdaen,
Wil ick van nv, mijn g’lofteniss’ vooraen,
Met vreugt vol staden.
Tsachmoedig volck sal sick met spijs versaden,
End wie God soeckt, sal roemen sijn weldaden:
V hert verquickt, sal leven sonder schaden,
In eewge jeught.

14. All’ s’eerdtrijcks eynd, sal mercken sulcke deught,
End keeren sick tot God met alle vreught:
Der Heydnen stam, sal hem alom verheught,
Met voetval vieren.
Want God de Heer, is Coninck goedertieren:
Hy sal het volck van allerley manieren,
Naer sijnen wil, beleyden end bestieren,
Op d’eertsche dal.

15. De vette mensch sal sijn van dit getal,
De mager meed’, en sullen samen al,
Haer eten sat, end doen hem den voetval:
Iae die schier sterven.
Haer afcomst self, sal die genaed’ verwerven,
Dat sy den Heer recht dienen, end beerven
Den naem sijns volcx: haer stam sal niet verderven,
In eewicheyt.

16. Maer sullen steets, van sijn gerechticheyt,
Al haer geslacht berichten met bescheyt,
Mits hy de self int werck nu heeft geleyt:
Ontallijck werven.