Den xxv. Psalm.

1. Myn siel is tot dy verheven:
Ick vertrou op dy, mijn God.
Laet my doch geen schand aencleven,
Dat den vyant mijns niet spot.
Laet niet vallen in oneer,
Eenig van die op dy wachten:
Maer op die de schande keer,
Die na ontrou willens trachten.

2. Geef my dijnen wech te kennen,
Wijs’ my dijne rechte baen:
Laet mijn voeten sick gewennen,
In dijn waerheyt recht te gaen.
Want du bist, God, die my mach,
Ende wilt oock salich maken:
Op dy, wacht ick al den dach,
Met verlangen ende waken.

3. Denck op dijn barmhertigheden:
Sy tot gunsticheyt beweegt,
Die du inden tijt voirleden,
Hebst van eewigheyt gepleegt.
Och gedenck niet mijner ieugt,
Noch mijn voriger misdaden:
Maer om dijn gunst ende deugt,
Heer, gedenck mijns in genaden.

4. God de Heer is goedertieren,
Trow, warachtig end oprecht:
Dies sal hy de sondaers stieren,
Op een effen baen end slecht.
Tvrome volck in smert end pijn,
Sal de Heer met recht bescheyden,
End al die sachtmoedich sijn,
Op sijn rechte wegen leyden.

5. Want van alle Godes wegen,
Gunst end waerheyt is het slot,
Aen die sijn verbondt recht plegen,
End bewaren sijn gebot.
Om dijns namens lof end eer,
Na dijn goetheyt seer sachtmoedich,
Vergeef my mijn sonden, Heer,
Doe groot sijn end overvloedich.

6. Wie is die den naem des Heeren
Vreest, end God’ is onderdaen?
Dien man sal God selve leeren,
Wat wech hy hoort in te slaen.
End hem sal noch vele goets,
Al sijn leefdaeg’ overschieten:
Iae sijn saet vol goeden spoets,
Sal des eirtrijcx erf genieten.

7. Die in s’Heeren vreese leven,
Sijn geheym’nis wort hun kondt:
Hy sal hun te kennen geven,
Sijn woirt ende sijn verbont.
Dies staet my d’oog’ end tgemoet,
Altoos tot God opgeslagen:
Want hy sal my mijnen voet,
Maken vry van alle lagen.

8. Dijn gesicht tot mywaert wende,
Sy genadig, end ontferm
Dy, Heer, over mijn’ ellende:
Want ick eensaem ben end erm.
Ick gevoele lancx so meer,
De benautheyt mijnder herten,
Wassen end toenemen: Heer,
Help my uyt mijn ancxt end smerten.

9. Sie doch aen, Heer, met genaden,
Mijnen last end swaren druck:
End vergeef my mijn misdaden,
Oorsaeck van dit ongeluck.
Sie mijn vyanden, die sterck,
End veel worden uyt der maten,
Daerenboven vlijtich merck,
Hoe geweldich sij my haten.

10. Hoede my dan voir haer handen,
End mijn arme siel behou’,
Dat ick doch niet vall’ in schanden,
Want ick vast op dy vertrou.
Mijn vroim hert coim my te baet,
Want ick alleen op dy wachte.
Heer, verloss van alle quaet,
Theylig Israels geslachte.