Den xxx. Psalm.

1. Ick wil O Heere dach end nacht,
Verheffen dijne groote macht:
Want nae mijn goede toeversicht,
Hebstu my weder opgericht,
End hebst de lien die my bestrijden
Noyt laten over my verblijden.

2. O Heer mijn God, ick riep tot dy,
End mijn gesontheyt gaefstu my.
Du hebst mijn leven uyt het graf
Gelost, want ick nam gantzlijck af:
Ick was schier onder d’eird gebleven,
Als du my schonckest een niew leven.

3. Gods gunstgenooten algelijck,
Loift God den Heer van Hemelrijck,
End viert met vreugden al te saem,
De heugnis van Gods heylgen naem.
Want sijne gramschap wort verswonden
End gantz gestilt in corter stonden:

4. Maer sijn genade gunst end danck,
Geduert des menschen leven lanck:
Dwelck oorsaeck is dat druck end clacht,
Des avonts t’onsent wel vernacht,
Maer als den daegraet is geresen,
Verthoont hem stracx een vrolijck wesen.

5. Alst my al ginck na mijnen lust,
End dat ick was in vreed end rust,
So sprack ick: tgaet my nv te deeg,
Ick can niet glijden uyt de weeg.
Du hebst uyt enckel welgevallen,
Gesterckt, Heer, mijnen berg met wallen.

6. Maer stracx als my dijn aensicht wert
Verborgen, so verschrack mijn hert.
Ick riep tot dy met anxt bevaen,
End bat den Heer ootmoedich aen:
Ick sprack: O Heer wat salt dy baten,
Dat ick int graf werd neergelaten?

7. Sal onder deird’, een leefloos stof,
Verbreyden connen dijnen lof?
Oft dijne waerheyt maken kondt?
Verhoor my, Heer, wil doch terstondt,
Genadelijck dy mijnr’ ontfermen,
Sy du mijn hulp: wil my beschermen.

8. Dies hebstu stracx gewendt mijn leedt,
In vrolickheyt, end my vercleedt,
(In ste van eenen sack) met vreugt:
Op dat mijn tonge recht verheugt,
Niet swijg, maer dijnen lof verconde:
Dies loif ick dy Heer t’eewger stonde