Den xxxj. Psalm.

1. Op dy ist, Heere, dat ick bouwe,
En laet my nemmermeer,
Vervallen in oneer,
Nae dijne waerheyt ende trouwe,
Verloss my uyt genade,
Van alle schand end schade.

2. Neyg tmywaerts dijn genadig’ ooren:
End coim van stonden aen,
Heer, om my by te staen.
Sy du mijn borgt, niet om verstooren,
Thuys mijner toevlucht vaste,
End help my uyt den laste.

3. Du bist mijn rotz end vest bestendig,
Geleyd, end stuer my, Heer,
Om dijns naems prijs end eer:
Verloss my uyt den strick behendig,
Van haer verborgen garen:
Want du kanst my bewaren.

4. Mijn siel beveel ick in dijn handen:
Du hebst my dijnen knecht,
Verlost, O God oprecht.
Al die met ydlen yver branden,
Nae leugens, haet ick seere:
Maer ick betrou den Heere.

5. Ick wil my dijner gunst verblijden,
End vrolijck met gesang,
Dy seggen lof end danck.
Dwyl du gemerckt hebst op mijn lijden,
End mijne siel benouwet,
Genaedlick aengeschouwet.

6. Oock hebstu niet toe willen laten,
Dat ick oyt werd gestelt,
In svyants sterck gewelt.
Maer hebst my op vol ruyme straten,
Vry van des vyants netten,
Mijn voeten vast doen setten.

7. Genaed, O Heer, doe my genade,
Want ancxt maeckt my verveirt,
Mijn oog is uytgeteirt,
So icks’ in bitter tranen bade:
Den moet is my gesoncken,
Den buyck gantz neer gesloncken.

8. Mijn leven neemt heel af van treuren,
End mijnen tijt vergaet,
Van suchten sonder maet.
Mijn cracht beswijmt, end kan niet deuren,
Mijn beendren sijn verteiret,
So dat het eenen deiret.

9. Ick word van mijner haters wegen,
Eens yeglicx spot end smaet,
Iae der gebuerten praet.
End stae self mijnen vrienden tegen:
Die my op straet gemoeten,
Gaen van my, sonder groeten.

10. Ick ben uyt haer hert al vergeten,
Als een doot lichaem rot,
Oft tgruys van eenen pot.
Ick hoore, dat my wort verweten,
Veel smaetheyts end oneeren,
Iae oock van groote Heeren.

11. Dies heeft my vrees’ end ancxt benouwet,
Mits haeren raet sy slaen,
Nae tleven my testaen.
Doch, Heer, op dy hebb ick vertrouwet,
End heb geseyt aendachtig,
Du bist mijn God almachtig.

12. In dijne handt staen mijne tijden:
Verloss my doir dijn cracht,
Uyt mijnes vyandts macht.
End van de geen die mij bestrijden,
End toirnig uyt der maten,
Vervolgen ende haten.

13. Heer, laet dijn aengesicht genadig,
Beschijnen wel te recht,
My dijnen ermen knecht.
Behoud my doir dijn gunst goetdadig.
Dat niemant my beschame,
Ick aenroep dijnen name.

14. Laet schand den boosen overcomen:
Stoots’ inde graven om,
Haer valsche keil verstom.
Want sy hardt spreken tot den vromen,
Uyt grooter hooveirdijen,
Met smaet end spotternijen.

15. O Heer, hoe groot sijn dijn weldaden,
Die dijne miltheyt biet,
Den mensch die dy ontsiet!
Du doest veel wonderbaer genaden,
Den geen die dy vertrouwen,
So elck een mach aenschouwen.

16. Du saltse schutten int verborgen
Dijns aenschijns, voir den moet
Des mans stout end verwoet.
Du salts’ als in een hutt versorgen,
End houdens’ onbesprongen,
Van twist der boose tongen.

17. Geloift sy God end hoog gepresen,
Die my uyt miltheyt goet,
Veel wonderdeugden doet.
Die my een plaetz heeft aengewesen,
Daer ick mach sijn in vrede,
Als in een vaste stede.

18. Hoe wel ick haestig uyt anxt seydde,
Nu word ick van dy, Heer,
Versteken lancx so meer.
Nochtans, als ick weer tot dy schreydde,
So hebstu, Heer barmhertig,
Verhoort mijn stemme smertig.

19. Hebt God lief, al sijn gunstgenooten,
Want hy de vroim vry stelt,
De pratten wel vergelt.
Staet vast, laet u niet ommestooten:
Hy sal v thert becrachten,
So ghy op hem cont wachten.