Den xxxij. Psalm.

1. Wel salig is voirwaer, wien sijn misdaden,
Vergeven sijn uyt gunstiger genaden:
Wiens sond niet comt ten voirschijn int gericht,
Maer blijft gedeckt voir Godes aengesicht.
Wel salig is, wien God tot geener stonden,
En rekent toe sijn boosheyt ende sonden:
End wiens gemoet, ontledigt is end vry,
Van argelist end van bedriegery.

2. So lang als ick mijn sonden heb verswegen,
Werd my tgebeent veroudert end verlegen:
Oock als ick bruld end riep den ganschen dach,
Met groot geschrey, van pijn daer ick in lach.
Want dijne hant was my so swaer gevallen,
Dach ende nacht, dat mijn sap heel end allen,
Verandert wert in eenen heeten brandt:
Welck in den Oogst verdroogt het groene landt.

3. Maer nae dat ick mijn sonden hadd beleden,
End niet meer hiel verborgen mijn boosheden,
Maer sprack: Ick wil God, biechten mijn misdaet,
Du scholst my quijt mijn overtreding quaet.
Dies sal elck een, van dyne wel beminden,
Dy bidden aen, alst tijt is dy te vinden.
Oock sal voirwaer elck van hun zijn behoedt,
Dat hem niet treff’ een stercke watervloet.

4. Du bist, O Heer, mijn toevlucht in noots-tijden,
Die my verlost uyt allen druck end lijden,
End my besedst rontom met vreugden sanck,
Daermed’ ick dy van dijn verlossing danck.
O mensch, ick wil dy wijsen inde reden,
Den rechten wech die du hoorst in te treden:
End geven dy goet onderricht end raet,
Mits dy mijn oog wel vlijtich gade slaet.

5. Weest niet gelijck den eeslen ende guylen,
In onverstant, den welcken men haer muylen,
Bedwingen moet, met breydels hard end stijf,
Op dat sy dy niet dringen op het lijf.
Den boosen staen te wachten vele smerten,
Maer wie op God vertrout uyt gront sijns herten,
Hem sal voirwaer, ja self in cruys end druck,
Des Heeren gunst omringen met geluck.

6. Ghy dan die staet na vromicheyt end deugden,
Sijt inden Heer verblijt met rechter vreugden:
Iuycht end springt op, thoont al die oprecht sijt,
Met lofgesang, dat thert v is verblijt.