Den xxxiij. Psalm.

1. Singt vrolijck in des Heeren name,
Ghy alle die gerechtich sijt:
Tlof is bevallick end bequame,
In svromen menschen mont altijt.
Lovet op u luyten,
Harpen ende fluyten,
Ende danckt den Heer,
Laet op Cyters spelen,
Singet met der kelen,
Sijnen lof end eer.

2. Laet yeglijck sijn gedicht voortbringen,
Van nieuwe liedren schoon end soet:
Elck doe sijn best om wel te singen,
Met hertsen lust end bly gemoet.
Want des Heeren spreken,
Sonder yet t’ontbreken,
Is reyn end oprecht,
Alle sijne daden,
Gaen toe met genaden,
End met waerheyt slecht.

3. De Heer is sonderling genegen,
Tot grechticheyt end goet gericht:
Het eirtrijck is aen alle wegen,
Van sijner goetheyt vol end dicht.
Doir Gods woirt seer crachtig.
Sijn gemaeckt eendrachtig
Dhemels uyt den gront,
End all haer heyrscharen,
Doir den geest gevaren,
Uyt des Heeren mont.

4. De zee met hare felle baren
Heeft hy op eenen hoop gevat,
End in den afgrondt doen vergaren,
Haer golven, als in eenen schat.
Dat dan alle d’eirde,
God van grooter weirde,
Vreese met aendacht:
Dat alle persoonen,
Die op d’eirtrijck woonen,
Schricken voir sijn macht.

5. Want stracx als hy twoirt had gesproken,
Van stonden aen geschiedd’ het al,
End daer en is gantz niet ontbroken,
Van alle tgeen dat hy beval.
God breeckt end doet scheyden,
Den raet vanden Heyden,
Eermen omme siet:
Volckeren gedancken,
Ende schalcke rancken,
Maeckt hy stracx te niet.

6. Maer s’Heeren raet blijft staen volcomen,
End eewich in sijn volle cracht:
Al wat sijn hert heeft voirgenomen,
Geduert tot eewigen geslacht.
Salich is waerachtich,
Tvolck, wiens God almachtich,
Is de Heer end God:
Salich sijn geboren,
Die God heeft verkoren,
Tot sijn erf end lot.

7. De Heer siet uyt den Hemel hooge,
Alhier om leeg, op deirtrijcx dal,
End overmerckt met een scherp ooge,
De menschen kindren tsamen al.
Vanden hoogen throone,
Sijner heylger woone,
Neemt hy sijn gemerck,
End siet hier beneden,
Alle die betreden,
Des eirtbodems perck.

8. Hy heeft doch self doir sijn vermogen,
Geschapen elcx hert end gemoet:
Dies wort hy nemmermeer bedrogen,
Int weten wat een yeglijck doet.
Geene groot heyrscharen,
Konden oyt bewaren,
Coningen in noot.
Geen gewelt van ermen,
Kan een heldt beschermen,
Voor een snelle doot.

9. Het is een al te dwaes vertrouwen,
Die hulp van eenen henxt verwacht:
Geen peirdt en can den mensch behouwen,
Noch helpen met al sijne cracht.
Maer Gods oog genadig,
Wacht op die gestadig,
Die godsalig sijn,
Ende met aendachten,
Op sijn gunste wachten,
In verdriet end pijn.

10. Op dat hy vanden doot haer leven
Verloss’, als sy sijn in gevaer:
Hy sal hun haeren nootdurft geven,
In tijd’ van diert end honger swaer.
Dat dan tot den Heere
Onse siel haer keere:
Sijnd’ in hem gestilt.
Hy, end anders geene,
Is ons’ hulp alleene,
Ende vasten schilt.

11. Voirwaer ons hert sal ons ontspringen,
In God den Heer met vreugt heylsaem,
Om dat wy ons in allen dingen,
Vertrouwen op Gods heylgen naem.
Dat dan dijn genade,
Op ons vroeg end spade,
Heer, gestrecket zy:
So als wy van herten,
In all’ onse smerten,
Wachten vast op dy.