Den xxxiiij. Psalm.

1. Ick wil God onsen Heer,
Hooch loven t’alle tijd’ end stond’,
End eewich voeren inden mont,
Al sijnen lof end eer.
Mijn siele sy verheught,
In God, end roem’ haer van geluck:
Dat doch d’ootmoedig’ inden druck,
Sulcx hooren mach met vreugt.

2. Comt voorts dan al te saem,
End maeckt den Heere groot met my:
Laet ons te gaer met herten bly,
Verhoogen sijnen naem.
Ick heb den Heer gesocht
In noot, end hy heeft my verhoort:
Hy heeft my van nu rechte voort,
Uyt mijne vrees’ gebrocht.

3. Dies sal het volck versaemt,
Op hem sien, ende wacker aen
Toeloopen, end van hem niet gaen,
Met t’aengesicht beschaemt.
Want dese, dencken sy,
Riep God aen, als hy was beswaert:
Die hem verhoort heeft end bewaert
Van alle commer vry.

4. Der Englen sterck heyrschaer,
Slaet sijnen leger rontom dien,
Die Gods des Heeren naem ontsien,
End losts’ uyt alle vaer.
So smaeckt dan end aenschout,
Hoe goedertieren de Heer is:
Wel salich is de man gewis,
Die vast op hem vertrout.

5. Vreest God, ghy lieden al,
Die heylig sijt end recht van geest:
Weet dat de gene die hem vreest,
Geen dinck ontbreken sal.
Men siet den leew verwoet,
Wel lijden honger end gebreck:
Maer wie tot God neemt sijn vertreck,
Dien ontbreeckt doch geen goet.

6. Comt kinders ende hoort,
Ick sal v geven goede leer,
End wijsen, hoe ghy God den Heer
Sult vreesen na sijn woort.
Wie is de mensch dien lust,
Al hier te leven langen tijt?
Van ongeluck end sorg bevrijt,
In voirspoet ende rust?

7. Bewaer dijn tonge doch,
Dat sy geen achterclap en doe:
Wacht dijne lippen oock daertoe,
Van leugen end bedroch.
Wijck van tboos’ af: doe wel,
Soeck vreed end vlijtich daer na tracht:
Gods oog neemt op de vromen acht,
Sijn oor verhoorts’ oock snel.

8. Maer sHeeren aensicht gram,
Is op de gene die doen boos,
Op dat hy make nameloos,
Op deirtrijck haren stam.
Doch die eens aengetast
Van Gods handt, schreyen weer tot hem,
De Heer verhoort stracx haere stem,
End helpts’ uyt allen last.

9. De Heer is allernaest
Dien thert bedruckt is allermeest:
End die verslagen sijn van geest,
Verlost hy inder haest.
Die oprecht is end vroim,
Krijgt menigen seer harden stoot,
Maer God verlost hem uyt den noot,
Al wat hem overkoim.

10. Hy hoedt alsulcken man,
Al sijn gebeenten groot end cleen,
So naeu, dat haerder oock niet een,
Gebroken werden kan.
Men siet dat een misdaet,
De goddeloose self noch doot:
End wie de vroim uyt haet verstoot,
Doir eygen schult vergaet.

11. Altoos verlost de Heer,
Sijn dienaers, end die op hem staen,
Met vast vertrouwen, en vergaen
Int ordeel nemmermeer.