Den xxxv. Psalm.

1. Twist met myn twisters, stae my by,
Mijn wederstrijders, Heer, bestry:
Grijp nae den schilt, tast nae de speire:
Maeck dy doch op, end my verweire.
Lang voorts de spiess, stop toe de baen,
Dat mijn vervolgers niet voorts gaen:
Seg mijner sielen, vreese niet,
Ick ben dijn helper in verdriet.

2. Laet doch die my na tleven staen,
Met oneer ende schand vergaen:
Laet spottelijck te rugge treden,
Die rancken tegen my gaen smeden.
End laetse sijn voir dijne straf,
Als voir den wint een ledig kaf.
Des Heeren Engel slaese neer,
Ia drijfse henen gins end weer.

3. Stockdoncker werde haren pat,
Haer baene slibbrich ende glat,
Des Heeren Engel moetse plagen,
End van d’een plaets in d’ander iagen:
Mits sy my hebben met onrecht,
Haer net in eenen kuyl gelegt,
End sonder oorsaeck haere gracht
Gehoilt, end nae mijn ziel getracht.

4. Tverderf vall’ hem snel over thooft,
Eer hijt bedenckt oft recht gelooft:
Tnet dat hy voir my heeft gehangen,
Moet hem verstricken end vervangen.
Hy blijve self iae onbedacht,
In sijnen eygen kuyl versmacht.
Maer laet mijn siel, in God verheugt,
Sijn hulpe nemen tot haer vreugt.

5. Du mijn gebeent end al mijn kracht,
Spreeckt: Heer, wie isser die dy slacht?
Die den benauden mensch kanst rucken,
Uyt gener handt die hem verdrucken?
End hebst den armen vry gestelt,
Uyt s’roovers moetwil end gewelt.
Getuygen vinnich ende wreet,
Aentijgen my tgeen ick niet weet.

6. Voir tgoet vergelden sy my tboos,
Om my te maken levenloos,
Daer ick doch heb in haere lasten,
Getreurt int haeren kleedt met vasten,
End heb voir hun met menig traen,
Seer dickmael mijn gebet gedaen:
Ia heb hem anders niet gedient,
Dan als een broeder end goet vrient.

7. Ik heb getreurt end my vercleent,
Als tkint dat om sijn moeder weent.
Maer daerentegen, als ick glijde,
So sachmen dat sy werden blijde:
Ia fielten, hadden eer ickt wist,
Malcander tegen my gebist,
Die lachten sonder eynd oft maet,
Met open keilen, my te smaet.

8. Haer tanden hebben sy geknerst,
Van spijt, daer hun het hert af berst,
Sijnd onder haer beveynsde geckers,
Met eenen hoop telliooren leckers.
Noch sietstu sulcx met sinnen koel?
Heer, loss mijn siel van haer gewoel,
End mijn eensaem van leeuwen wreet,
Die my verdriet doen ende leet.

9. Dan sal ick in een groote schaer,
Dijn lof, Heer, maken openbaer:
End onder volcken groot end crachtig,
Dy roemen, o mijn God almachtig.
Laet slechts aen my niet sijn verblijt,
Mijn vyanden met haer verwijt,
Noch die my haten met onrecht,
Winckoogen over dijnen knecht.

10. Want sy en hebben inden mont,
Gantz geenen vrede, maer den gront,
Van al haer listen end aenslagen
Is, den vreedsaem’ int net te iagen.
Ick word’ hun lancx so meer onweirt,
Dies sy, met monden opgespeirt,
My roepen nae, ha ha, tis goet,
Noch sien wy onsen lust gevoet.

11. Maer du siets’ oock seer wel, O Heer,
Daerom en swijg voortaen niet meer:
Wil dy niet verre van my maken:
Ontwaeck verstae tot mijner saken,
Mijn Heer, mijn God, let op mijn recht.
Richt my na dijne waerheyt slecht.
Mijn God en laet aen my dees lien,
Met vreugden haeren lust niet sien.

12. Doch seggen in haer hert verheugt,
Och dat gaet wel, het doet ons deugt,
Wy hebben hem geheel verslonden:
Maer laets’ in haere schalcke vonden,
Te schand end schaemroot worden al,
Die bly zijn in mijn ongeval,
Becleed met smaet end spotterny,
Al die sick heffen tegen my.

13. Maer dien mijn rechte saeck staet aen,
Met vreugden moet hy sijn bevaen,
End spreken steets, den naem des Heeren,
Sy groot gemaeckt, met aller eeren,
Die sijnen dienaer na den druck,
Gegunt heeft vreed end goet geluck:
Dies mijn tong altijts over al,
Dijn waerheyt end lof roemen sal.