Den xxxvj. Psalm.

1. De boosheyt die de godloos pleegt,
Tot seggen my het hert beweegt,
Hy moet den Heer niet vreesen.
Want tkittelt hem end tdunckt hem moy,
Dat Hy bevint sijn boosheydt snoy,
Van tvolck gehaedt te wesen.
Sijn woirden sijn bedroch end list,
Het waer hem leet dat hy wat wist,
Om yemant deugt te plegen.
Op tbed’ droomt hy van overlast:
Hy staet op slimme wegen vast:
Geen quaet en is hem tegen.

2. Doch dijn genaed’ Heer, overtreft
De hemels: dijne waerheyt heft
Thooft, boven alle wolcken.
Dijn trouwe, hooge bergen slacht,
Dijn diep oirdeelen, fijn geacht,
Als grondeloose colcken.
Du hoedest mensch end beesten al.
O weirde goetheyt! dijn volck sal
In dijns erms schaedwe rusten:
End met dijns woinhuys vette goet
Versadigt, drincken uyt den vloet
Dijnr’ hemelscher wellusten.

3. Want slevens oorspronck is by dy:
In dijne claerheyt sullen wy,
Ons claere licht becomen.
Verstreck dijn gunste lancx so meer,
Den genen die dy kennen, Heer,
End dijne trouw den vromen.
Des pruydtsen voet en tref my niet,
Laet my niet vallen met verdriet,
In sgoddeloosen handen.
Sie daer, de geen die boos begaen,
Sijn sonder voorts meer op te staen,
Ter neer gevelt met schanden.