Den xxxvij. Psalm.

1. En stoor dy niet, ter oorsaeck van de boose,
Om dat sijt hier vast hebben voir den windt,
Benijde niet de stout, end roeckeloose,
Die tot gewelt end moetwil sijn gesint.
Want sy als hoy stracx worden afgesneden,
End droogen uyt als t’ionck kruyt dat verswint.

2. Betrou op God: doe wel, volg goede seden:
Bewoine tlant versekert ende vry,
End voede dy met waerheyt wel te vreden.
Stel dijnen lust, op God van herten bly,
Hy sal dijn werck voirspoedig doen gedyen,
Dat alle dinck na dijn begeiren sy.

3. Gedraeg dijn saeck aen God, laet hem betijen:
Betrou alleen, stae vast op hem gesticht,
Hy salse wel behoorlijck doen verlyen.
Hy sal dijn recht voirts brengen int gesicht,
Als eenen glantz, end doen dijn onschult blijcken,
So reyn end claer, gelijck tmiddaegsche licht.

4. Houd dy slechts stil: vertoef God sonder swijcken,
Misgun hem niet, dien’t hier gelucklijck gaet:
Oft die volvoert sijn listige pracktijcken.
Bistu gestoort, dijn gramschap vallen laet:
Wil ymmers dy, van sulcke stoornis hoeden,
Die dijn gemoet bewegen mocht tot quaet.

5. Men sal doch haest sien tgodloos volck uytroeden,
Maer wie op God met vast vertrouwen wacht
Sal erffelijck besitten d’eirtrijcks goeden.
Noch weynich tijts, soo wort de boos gebracht
Geheel te niet, end wilstu na hem vragen,
Hy isser niet sijns wort niet meer gedacht.

6. Maer die int cruys sachtmoedelijck haer dragen,
Die sullen tlant beerven: end ververst
Sijnd inden druck, genieten goede dagen:
Of schoon de boos’ sijn sinnen quelt end perst,
Om een vroim hert te leggen schalcke lagen,
End over hem uyt spijt sijn tanden knerst,

7. So spot nochtans de Heer, met sijn aenslagen,
Want hy den dach gecomen siet alree,
Van sijn verderf, end doodelijcke plagen.
Het godloos volck treckt tsweirt wel uyt de schee,
End spant den boig om d’armen neer te drucken,
End om t’vroim volck te slachten als een vee.

8. Maer haer selfs sweirt, sal hun noch thert uyt rucken,
Mits hun Gods straf altijts voir oogen sweeft,
End haeren boig sal breken in veel stucken.
En weynich goets, dat God den vromen geeft,
Doet hen meer deugts end sal oock verder strecken,
Dan vele schats dat tboos volc by een heeft.

9. Men sal doch korts den goddeloosen vrecken,
Haer armen stijf met cracht in stucken slaen.
Maer God den Heer sal schutten end bedecken,
Den vromen man. De Heere teeckent aen,
Der gener tijt, die reyn sijn van boosdaden,
Dies sal haer erf in eewicheyt bestaen.

10. Oock worden sy met schande niet beladen,
In tegenspoet: maer als des hongers sweirt,
De landen slaet, so salse God versaden.
Maer tgodloos volck sal worden afgeteirt,
End wie God haet, sal smilten in nootstijden,
Als lammervet dat uytsmoockt aenden heirt.

11. Een godloos mensch ontleent van alle sijden,
Doch nimmermeer sijn schuldenaers betaelt:
Daer een vroim man, tsijn schenckt uyt medelijden,
Want die de Heer met seigen overstraelt,
Beerven tlandt: maer die Gods vloeck becomen,
Die worden noch met quaeden eynd onthaelt.

12. De Heere richt end stiert den wech der vromen,
Dies God hem oock met eenen lust aenschout,
Om dat hy is in sijn vrees voirgenomen.
Valt hy bywijl, hy wort niet voortgestout:
Want God de Heer’ (die hem doch wilt bewaren)
Hem byder handt in all’ aenstooten hout.

13. Ick was wijl ionck, nu ben ic oudt van iaren,
Maer sach noyt vroim verlaten inden noot,
Noch sijnen stam met beedlen broot vergaren.
Want hy veel eer uyt sijnen milden schoot,
Geeft daglijx uyt, end leent hun die noot lijden:
Oock wort sijn saet begaeft met seigen groot.

14. Daerom doe wel, end wil het quade mijden:
So woonstu hier altijt vry van verdriet.
Want God bemint het recht tot alle tijden,
End en verlaet sijn gunstgenooten niet.
Sy sijn bewaert, end kunnen niet verderven,
Maer tgodloos saet, wort gantzlijck uytgewiet.

15. Trechtveirdig volck sal noch het landt beerven,
End eewelijck vast woinen op haer goet,
Tot dats’ int letst een salich eynd verwerven.
Des vromen mont spreect reden wijs end vroet:
Dies sietmen vast van sijner tonge vloeyen,
Gericht end recht als een sprinckader soet.

16. In sijns Gods wet, sal sijn hert lustich groeyen:
Dies vreest hy niet dat nummer sijnen voet
Aen tvallen koim, maer sijnen wech sal spoeyen.
Tis waer, dat hem d’onvroim in evlen moet,
Altijts bespiedt, end soeckt hem t’onderdringen,
Om doot te slaen, end om te storten bloet.

17. Maer God de Heer en sal gantz niet gehingen,
Dat s’boosen handt den vromen man beswaer:
Oft hem verdoem’ als hy sijn recht wilt dingen.
Wacht op den Heer: neem sijne wegen waer
Hy sal dy tlandt tot dijner erve geven:
Du salst tboos volck sien dempen teenegaer.

18. Ick heb gesien, den godloos, hooch verheven
End vreesslijck sijn: ja frisch end wel gesont,
Sick spreyden uyt, als groene lauwersdreven.
Maer korts daer nae, verghinck hy end verswont,
Ick hebber acht wel mercklijck op genomen,
Dat ick hem socht, maer nergens niet en vont.

19. Daer tegen merck met vlijt den stant der vromen,
Du vindst dat sy tot goeden eynde slaen,
End vreed int letst met goet geluck becomen.
Maer die boos doen, die sullen all’ vergaen,
End tgodloos volck sal noch int lest beenden
Den onderganck, end sijn te niet gedaen.

20. Hulp ende troost sal God den vromen senden,
Want hy is doch haer sterckt end toeverlaet,
In ty’ van druck end allerley ellenden
Hy sals’ altijt verlossen van het quaet,
End het gewelt der boosen van hun wenden:
Mits haren troost op hem alleene staet.