Den xxxviij. Psalm.

1. Straf doch niet in ongenaden
Mijn misdaden,
Heer, maer heb met my gedult:
Wil niet sijnd’ in toirn’ ontsteken,
Aen my wreken,
Mijne sond’ end sware schult.

2. Want dijn pijlen afgeschoten,
Staen gesloten,
In mijns herten diepsten grondt.
Dijn handt swaer end ongenadich,
Druckt my stadich,
Ende heeft my heel doirwont.

3. In mijn vleesch en is te gader
Spier noch ader,
(Mits dijn gramschap) wel gesont.
Al mijn beenen sijn geschonden
Mits mijn sonden,
End vol onrust talle stondt.

4. Want mijn sonden end misdaden,
Die my schaden,
Rijsen boven mijnen kop:
Ende doen my nedersacken,
Als de packen,
Die men niet kan bueren op.

5. Dies mijn seeren ende buylen,
Seer vervuylen,
Werpend’ etter ende dracht,
Dwelck myn dwaesheyt veroorsaket,
Die daer maket,
Dat ick schier van stanck versmacht.

6. Ick vercrimp heel, end vercromme,
Iae val omme,
So is my het herte flouw,
Ende gae heel dagen sluypen,
Ende kruypen,
Siende swert van swaren rouw.

7. Want mijn heupen vol gebreken,
Sijn ontsteken,
Iae vol viers end herten brants:
Mijn vleesch is my heel end allen,
Ingevallen,
Aen my is niet gaef noch gants.

8. Ick gevoel dat ick slabacke,
End verswacke:
Iae ick berste schier van smert:
Dies ick oock op sulcke wijse
Grimm’ end grijse,
Iae ick brulle binnen thert.

9. Doch mijn wenschen, vreesen, duchten,
Ende suchten,
Stel ick Heer, in dijnen schoot:
Dy en is mijn daeglijcx sorgen,
Niet verborgen:
Want du kennest mijnen noot.

10. Mijn hert sweeft my gins end weder,
Op end neder,
So dat mijn cracht my begeeft:
D’oogen sijn my inder waerheyt,
Sonder claerheyt,
Als die gantz geen oogen heeft.

11. Mijne vrienden ende magen,
Sien mijn plagen
Van besijden ende dweirs:
Mijne naeste naegebueren,
Sien my treuren,
End aenschouwen my van veirs.

12. Maer die my nae tleven jagen,
Leggen lagen:
End die my berocken quaet,
Spreken ergheyt alle reysen,
End bepeysen
Boosen list end valschen raet.

13. Maer het valt my in mijn ooren
Sonder hooren:
Ick gelaet my doof end dom:
End op haer versiert aentijgen
Met stilswijgen,
Houd’ ick toe den mont als stom.

14. Als of ick van al haer woorden
Geen en hoorden,
Houd ick my geheelijck stil:
Oft als een die wort bestreden,
End met reden
Sijn recht niet verweiren wil.

15. Want ick vast in mijn gedachte
Op dy wachte,
Iae verlate my op dy.
Du mijn God en Heer goetdadig,
Salst genadig
Goed’ antwoirde geven my.

16. Want ick sprack: wil om dijn eere
Sulcx doen, Heere,
Dat sy niet en sijn verblijt:
Nademael sy met behagen
hoomoet dragen,
So wanneer den voet my glijt.

17. Doch ick sie, dat ick gae hincken,
End versincken,
In dees pijn, helpstu my niet:
End moet, sonder op te houwen,
Steets aenschouwen,
Mijne smert end swaer verdriet.

18. Want dewijl ick mijne sonde,
Dy verconde,
End merck, wat ick heb misdaen,
So wort my mijn hert benouwet,
End my rouwet,
Dat ick my dus heb ontgaen.

19. Ondertusschen, sietmen bloeyen,
Ende groeyen
Mijnen vyant in sijn macht,
Ende die my boven maten
Vinnich haten,
Nemen toe in hare cracht.

20. Die my quaet voor goet vergelden,
End my schelden,
Vallen tegens my met haet,
Om dat ick my voir tquaet hoede,
End na tgoede
Trachte, sonder onderlaet.

21. Maer wil du my in mijn leven
Niet begeven,
Mijn God end genadig Heer:
Keer niet van my dijnen vrede,
Noch en trede,
Verde van my nemmermeer.

22. Dijne hulp wil my toestellen,
End versnellen
Dijn ontset, in desen strijt.
Want ick, Heer, van dijner crachte,
Troost verwachte:
Du bist mijn hulp alle tijt.