Den xxxix Psalm.

1. Ick heb voir my genomen end gedacht,
Op mijnen wegh te nemen acht,
Op dat mijn tong haer nergens niet ontgae,
Int spreken jet dat qualijck stae.
Ick woud’ een prang my setten voir den mont,
So lang als tboos volck voir my stont.

2. Dies sweeg ick stil, end was stom sonder spraeck:
Iae sweeg oock van mijn rechte saeck:
Maer mijne smert drong my int lest so hert,
Dat my den moet verhittet wert.
Dies my het hert als eenen brant ontstack,
So dat mijn tong noch aldus sprack:

3. Geef my, O Heer, mijn eynde te verstaen,
End op mijns tijts maet, acht te slaen:
Op dat ick weet end sekerlick beken,
Hoe cort van leven dat ick ben.
Du geefst ons, Heer, een hantbreet slechts respijt,
Voir dy gelt gantz niet mijnen tijt.

4. Voirwaer den mensch is niet dan ydlen waen
Hoe vast dat hy oock schijn te staen,
Als eenen schijn oft beelt dat haest verswint:
Noch arbeyt hy om ijdlen wint.
Hy schraept te gaer met moeyt end ongeval,
End weet niet wiet besitten sal.

5. Waerop soud ick voortaen dan wachten meer?
Oft waerop staet mijn hope Heer?
Mijn hoip end troost staet vast op dy altoos.
Verloss my van mijn sonden boos:
Gedooge niet dat eenen boosen sot,
My maeck te schand end breng tot spot.

6. Ick worde stom end houd den mont al stil,
Want tis doch dijnen heylgen wil,
Het is dijn werck, du hebst het self gedaen.
Maer Heer, houd op van my te slaen.
Want vanden strijt die dijne handt my biedt,
Wort mijne cracht geheel te niet.

7. Als du den mensch besoeckst met dijne straf,
Om sijner sond, hy gaet stracx af.
Al wat in hem bevallick was, vergaet,
Als ofter een gewormt in saet.
Tis seker waer, de menschen altemael,
Sijn ydelheyt end leugentael.

8. Hoor mijn gebet, wil mijn geschrey verstaen
Heer, wil mijn traenen gade slaen.
Ick ben voir dy een vremdling op dit dal,
End gast, gelijck mijn vaders al.
Houd op, dat ick eens mijnen adem hael,
Eer ick verscheyde teenemael.