Den xliiij. Psalm.

1. Men heeft ons met ons eygen ooren
Dijn wonderwercken, Heer, doen hooren.
Van d’ouders hebben wy verstaen,
Dijn werck in haeren tijt gedaen.
Dijn hant heeft Heydens uytgeruckt,
Om die te planten in haer stede,
End groote volcken t’onderdruckt,
Om die te queken op, met vrede.

2. Dus hebben sy tbesit der eirden,
Gantz niet verkregen met haer sweirden.
Oock heefts’ haer eygen erm end kracht,
Noyt uyt des vyandts noot gebracht:
Maer dijne handt end erm seer sterck,
End dijnes aenschijns heylsaem claerheyt
Heeft hun geholpen: twas dijn werck:
Mits du se lief hadst inder waerheyt.

3. Du bist de selve God, mijn Coninck:
Beschick uyt dijne hooge woning,
Dijn hulp end heyl, dat Iacobs schaer
Doir dijne gunst nu oock wel vaer.
Wy sullen onses vyandts moet,
Doir dy met hoirnen omme vellen:
End ons vervolgers onder voet,
In dijnen naem ter neder stellen.

4. Mijn hoip en wil ick toch niet bouwen,
Op mijnen boge, noch vertrouwen
Dat mijn geweir my soud in noot,
Verlossen kunnen vanden doot.
Gemerckt dat du bist die ons treckst
Uyt svyants macht end alle lijden,
End die de geen met schande deckst,
Die ons met haet end nijt bestrijden.

5. Dies sullen wy ons roemen stichten,
Op God den Heer, end liedren dichten,
Tot sijnen lof: end dach voir dach,
Altoos doen sijnes naems gewach.
Maer nu verstootstu ons heel wijt,
End laetst ons worden (Heer) tot schanden:
Du treckst met ons niet inden strijt,
Du helpst ons niet uyt svyandts handen.

6. Du doest ons schendtlijck met oneeren
Den rug voir onsen vyandt keeren:
Wy sijn des vyants roof end buyt,
Sy deylen onse goedren uyt.
Du hebst ons op de slachtbanck bracht,
Gelijck als arm onnoosel schapen,
End wijt verstroyet doir de macht,
Van tvolck dat ons verdruckt met wapen.

7. Du hebst dijn volck verkoopen laten,
Als dat geveylt wort op der straten,
Om pennincx weird, uyt enckel smaet,
End dies genoten geene baet.
Du stortst op ons schand end oneer,
Dies, ons onss’ nagebueren hoonen:
Wy sijn den schimp end spot, O Heer,
Van al de geen die om ons woonen.

8. Den volcke dienen wy tot cluchten,
Die sy vertellen uyt genuchten,
Sy schudden thooft als sy ons sien,
Wy sijn een gecksmaer voir de lien.
Beschaemtheyt staet altoos gestreckt,
Voir mijnen oogen telcken dage:
Mijn aengesicht is overdeckt,
Met schand end oneer die ick drage.

9. Om tqualijck spreken ende tlaken,
Der geen die leelick ons vermaken,
End om den vyandt die verwoet,
Wilt aen ons coelen sijnen moet.
Dit is ons tsamen al geschiet,
Noch hebben wy dijns niet vergeten,
Noch trouweloos in sulck verdriet,
Dijn goddelijck verbondt gequeten.

10. Oock hebben wy in onse smerten,
Tot niemant el gewent ons herten,
Noch onse gangen afgewent
Van dijne wegen, ons bekent.
Al hebstu ons tot gruys gemaelt,
End wech gestouwt in draecken kuylen:
Iae met des doodes schaedw’ onthaelt,
Daer wy mismoedig onder schuylen.

11. Want hadden wy dwaes end vermeten,
Van onsen God niet willen weten,
End onse handt end hert bevleckt,
Tot eenen vremden God gestreckt,
Soud God sijn eer aldus geschendt,
Met sware straffen niet na trachten?
Hy die tverborgen herte kent,
End doirgrondt nieren end gedachten?

12. Wy worden, Heer, geheele dagen,
Om dijnes naems wil dootgeslagen,
End worden anders niet geacht,
Dan arme schapen diemen slacht,
Och Heere God, ontwaeck, tis tijt,
Hoe blijfstu slapen doch so lange?
Waeck op, verstoot ons niet so wijt
In eewicheyt, want ons is bange.

13. Hoe is dijn aensicht nu verborgen
Heer alsmen ons al wil verworgen,
Hoe kanstu onsen druck end smert
Dus stellen gantzlijck uyt dijn hert?
Ons sielen sijn ter neer gebuckt
Int stof end asschen, met onweirden:
Den buyck is ons plat tonderdruckt,
End kleeft aen tvuyle slijck der eirden.

14. Heer stae dan op, wil op ons letten
End ons in desen noot ontsetten:
Om dijne goetheyt ons behoed,
In onsen druck end tegenspoet.