Den xlvj. Psalm.

1. God is ons toevlucht t’allen tijde,
Ons sterckt end bystant inden strijde:
Men heeft bevonden inden noot,
Dat sijn ontset is machtig groot
Dies sal ons geene vrees’ aencleven,
Al soude den eirtbodem beven,
End thoog gebergt van boven neer,
Omvallen tot int diepste meer.

2. Al souden oock haer waterbaren,
Met storm tot inde locht opvaren,
End dat tgebercht van haer gewelt,
Doir vreese werde gantz ontstelt.
Voirwaer de cleyne waterbeken,
Die in haer tochten stille leken,
Vervreugen Godes schoone stadt,
Des allerhoogsten heylgen schat.

3. God is int midden van haer binnen:
Dies sal haer geen dinck overwinnen.
Want God is diese self bystaet,
Van smorgens voir den dageraet.
Doe tvolck sick tegen ons beroerde,
End dat het landt geheel rommoerde
De Heer gaf sijnen donderslach,
End d’eirtrijck beefde van ontsach.

4. Maer God de Heere der heyrscharen,
Is met ons, om ons te bewaren,
God Iacobs is ons vaste borgt,
Daer wij toe wijcken onbesorgt:
Comt aen om vlijtich te bemercken,
Des Heeren wonderbare wercken,
Hoe woest hy d’eirtrijck heeft gemaeckt,
End tvruchtbaer landt gantz bloot end naeckt.

5. Die tbloedig orlog kan doen swichten,
Met vreed aen s’eirtrijcx eynd te stichten.
De spiessen breeckt, den bogh’ ontspant,
End wagens metten vier verbrant.
Laet af, spreeckt hy, ontfangt mijn leere,
End weet dat ick ben God de Heere,
Die hoog verheven werden sal,
Verr’ over tlandt end volckren al.

6. Voirwaer de Heere der heyrcrachten,
Is met ons om op ons te wachten.
God Iacobs is ons borgt wel vast,
Die ons verlost uyt allen last.