Den xlviij. Psalm.

1. In onses Gods beminde stadt,
Op sijnen heylgen berg end schat,
Wort s’Heeren naem groot aengewesen,
End sijne macht seer hoog gepresen.
Dat gebergt schoon int gesicht,
Sion, dwelck int noorden ligt,
S’Conincx stadt is taller wegen,
Also lustich wel gelegen,
Datment wel te recht mach noemen,
Sweirelts vreugt, end bloem der bloemen.

2. In haer paleysen wort oock God
Van elck bekent voir een sterck slot:
Mits Coningen van groot vermogen,
Daer tegen waeren opgetogen.
Maer sy hebben haest gemerckt,
Datse Gods handt had gesterckt:
Dies verwondert, end besweken,
Sijn van vreese stracx geweken,
End met schricken ende beven,
Hebben haer ter vlucht begeven.

3. Sy beefden anxtig end beswaert,
Niet anders dan een vrou die baert:
Oft tschip dat vanden storm gesmeten,
In stucken wort van een gereten.
So wij’t hadden eerst gehoort,
Hebben wij’t nu self gespoort.
Yeglijck van ons kant betrachten,
Aen dijn Stadt, Heer der heyrcrachten:
Aen de stadt, daer onsen Coninck,
Onsen God, hout sijne woning.

4. God self heeft haeren grondt geleyt,
End houdtse staend’ in eewicheyt,
Daer wy in dijnen Tempel treden,
End wachten op dijn gunsticheden.
Nae dat dijnen naem vermaert,
Wort alom geopenbaert,
Hoortmen insgelijcx verhalen,
Dijnen lof, aen sweirelts palen.
Want met recht end met genaden,
Is dijn handt altijts geladen.

5. Tgebercht van Sion sy verheught,
De dochters Sion vol van vreught,
Met alle blijschap sullen vieren,
Om dijn gerichten goedertieren.
Gaet om Sion heel rontom,
Telt haer Torrens om end om.
Slaet acht op haer bollewercken,
Wilt haer huysen wel bemercken,
Op dat ghyse voorts moigt rommen,
Dien, die naer ons sullen commen.

6. Want dese God is onse God,
Die over al streckt sijn gebot,
End eewich blijft: hy sal ons leyden,
Tot dat de doot ons come scheyden.