Den xlix. Psalm.

1. Ghy volcken, hoort dit alle neirstich aen:
Ghy die bewoint het eirdrijck, wilt verstaen,
Beyd groot end kleyn, tsy schamel ofte rijck,
Eel oft oneel, hoort alle te gelijck.
Want wijse leer sal gaen uyt mijnen mont,
End goet verstant uyt mijnes hertzen gront.
Ick wil self d’oor toeneygen, end op snaren,
Mijn treflijck woirt end redenen verclaren.

2. Waerom soud ick verscrickt sijn van gemoet
In ongeluck, oft cruys end tegenspoet?
Al waert dat my tboos volck oock overviel,
End treedd’ alree van achter op de hiel?
Sy staen gesteunt op haer macht end gewelt,
End dragen roem op haer groot goet end gelt:
Doch geenen mensch en lost des anders leven,
Oft can trantzoen sijns doots den Heere geven.

3. Want het rantsoen haers levens is te dier,
Men condet noyt te wege brengen hier.
Noyt mensch, so lang als weirelt heeft gestaen
Leefd’ eewelijck, oft mochte tgraf ontgaen.
Want yeglijck siet de wijsen gaen ter doot,
D’onwijsen meed end dwasen kleyn end groot.
Noch sietmen oock dat so wanneer sy sterven,
De vremde lien haer haef end goet beerven.

4. Doch maken sy int hert haer selven vroet,
Hier eewelijck te sijn met huys end goet,
End dat haer plaets sal hebben eewgen standt,
Dies noemen sy na haren naem het landt.
Maer een sulck volck, sal geenen langen tijt
Met sijnen pracht end hoomoet sijn verblijt:
Maer sullen eer den stommen beesten slachten,
Die teenemael verderven end versmachten.

5. Dus ist van hun een dwaesheyt al te groot
End niet te min haer kinders naer hun doot,
Doen even tselfd’: end hebben telcker stondt,
Haer vaders less opt hert end inden mont.
Men stouwts’ int graf als schapen in een koy,
End daer slints’ op de doot als haere proy:
Maer tvrome volck sal noch met grooter eeren,
Ter morgenstont dees godloosen verheeren,

6. Want haere rotz sal uyt sijn woning, tgraf,
Met s’doots gewelt geheelijck slijten af:
Voirwaer ick weet, dat God mijn siel ontslaen
Sal van sdoots macht, end gunstig nemen aen.
Daerom vrees niet, als yemant bijster seer
In rijckdom wast, end comt tot staet end eer.
Want met den doot sal hijt hier alles laten,
End hem en mach navolgen eer noch staten:

7. In sijn geluck stelt hy sijn siel gerust,
End wort geloift dat hy leeft in wellust.
Nochtans du vinst dat alle sijn geslacht,
Geen licht en siet, maer blijft in d’eewge nacht.
Daerom een mensch die hier in eeren leeft,
End geen verstant noch rechte wijsheyt heeft,
Die is voirwaer by tvee te vergelijcken,
Dwelck teenemael met lijf end ziel gaet strijcken.