Den lj. Psalm.

1. Genaed’, O God, genaede doe my, Heer,
Nae dijne gunst: End niet na recht oft reden,
Maer naden schat dijnr’ ontfermherticheden,
Wisch mijn sond uyt: gedenckse doch niet meer.
Wasch my schoon af end herwasch teenegaer,
Van mijn misdaet: End suyver my geheelick,
Van mijne sond, end overtreding swaer,
Die mijne ziel mismaeckt heeft al te leelick.

2. Want ick beken ey lacen, end beclaeg,
De grouwlickheyt mijns trouloos overtreden:
Mijn sond ligt my al wroegend op de leden,
End op het hert, met duerende geknaeg.
Tis tegen dy, dat ick heb, Heer, misdaen,
End voir dijn oog so grouwelijck gesondigt,
Op dat dijn woirt rechtveirdig mach bestaen,
End dijn gericht, voir reyn werd uytgecondigt.

3. Iae sie ick ben een sondaer inden aert,
Ontfangen sijnd’ uyt sondelicken sade:
Van s’moeders lijf geneygt tot allen quade,
End in erfsond voldragen end gebaert.
Doch du beminst oprechtheyt inden grondt:
Dies moet ick my te meer nu kennen schuldig,
Mits du my hebst gedaen van binnen kondt,
Al dijnen raet end wijsheyt menigfuldig.

4. Ontsondig my met rechten hysop doch,
So sal ick reyn, voir dy sijn, uyt genaden,
Wil du my, heer, in dijn fonteyne baden,
So sal ick sijn sneewit, end witter noch.
Laet doch mijn hert dat nu van rouwe truert
Verheuget sijn, end blijde tijding hooren:
Laet mijn gebeent, het welck du hebst beruert,
Van nieus verquickt, een nieuwe vreugt orbooren.

5. Dijn aensicht keer, van mijne sonden af:
End wil met my in dijn gericht niet treden:
Maer wisch gantz uyt, mijn ongerechticheden,
So wel van schult als van verdiende straf.
O Heer mijn God, mijn schepper schep in my,
Een suyver hert, een reyn hert sonder veynsen:
End eenen geest die gantz rechtsinnich sy,
Vernieu in my, end geef my nieu gepeynsen.

6. Verstoot my niet, van tvriendelijck gelaet
Dijns aengesichts: end wil my niet onttrecken
Den heylgen geest, maer vele meer verwecken
In my, dijns woirts het onvergancklijck saet.
End geef my weer de rechte vreed end vreugt,
Van dijnen heyl, end van dijn gunste goedich:
End stercke my het hert met nieuwe ieugt,
Doir eenen geest gewillig end vrymoedich.

7. Dan sal ick self den overtreders steeg,
Met goet bericht dijn heylge wegen leeren:
Dan sullen sick de sondaers recht bekeeren
Tot dywaerts, sijnd ootmoedig end gedweeg,
O God, mijn God, mijn heylant seer getrou,
Verloss my doch van alle mijn bloetschulden,
Op dat mijn tong met vreugden, sonder schou,
Dijn grechticheyt mach loven ende hulden.

8. Heer open my mijn lippen ende mont,
Die nu eylaes sijn stom end toegesloten:
Dan sal ick eerst met lust, end onverdroten,
Dijn heerlijck lof elck eenen maken kondt.
Want du en hebst geen offerwerck begeirt,
Ick haddet dy, wel anders voirgedragen:
Maer dy en sijn brantoffers doch niet weirt,
Noch du en hebst daeraen geen welbehagen.

9. Het offerwerck dat God den Heer staet aen,
Is eenen geest verslagen end vol smerte.
Een droef gemoet, end een gebroken herte
Salst u met smaet van dy niet laten gaen.
Doe Sion deugt, volvuer dijn heylig werck,
Nae dijn genaed end gunst zeer goedertieren,
Bow op, de stadt Ierusalem wel sterck,
Wils’ heerlick schoon met vest end muer vercieren.

10. Dan sullen dy tot dijns naems lof end eer,
Behaeglijck sijn rechtveirdigh offerhanden,
Dan salmen dy oprechte veirsen branden,
Der danckbaerheyt, op dijnen autaer Heer.