Den lij. Psalm.

1. Dv mensch, die bist sterck end geweldich,
Waerom beroemstu dy,
Op dijner boosheyt straf end scheldig,
Die du bruyckst tegen my?
Daer Godes gunst van my gespuert,
Doch Alle dage duert.

2. Dijn tong browt niet dan slimme rancken
End slacht eens moorders priem.
Du staest nae listige gedancken,
Geslepen als een vliem.
Het boos bemintstu meer dan trecht.
Tbedroch, dan waerheyt slecht.

3. Dy sijn lief schadelijcke reden,
End een tong valsch end loos:
Oock sal dy God slaen end ontleden,
In eewicheyt altoos.
End dy met desen valschen mondt,
Wech rucken uyt den grondt.

4. Dijn wortel sal de Heer uytroeden,
Van tlevendige landt.
End tvroim volck salt sien end bevroeden,
End vreesen Godes handt.
Sy sullen lacchen altegaer,
Dus sprekend’ onder haer:

5. Siet daer den man, die tsijner baten
Den Heer niet nemen wou:
Maer heeft sick op zijn goet verlaten,
End op sijn gelt ontrou,
Sijnd altijts uyt, op yemants schamp,
End schaed oft boosen ramp.

6. Maer ick sal int huys Gods beclijven,
Als eenen groenen boom,
Die staet gelaeden met olijven:
Om dat ick sonder schroom,
Op Gods genade heb gebout,
End my altoos vertrout.

7. Ick wil dy prijsen Heer gestadich:
Want dit hebst du gedaen.
Op dijnen naem end hulp genadich,
Sal mijn vertrouwen staen.
Want hy seer goedig is voirwaer,
Aen dijn beminde schaer.