Den lix. Psalm.

1. Verloss my, Heer, wil my bewaren,
Voir mijner haters stercke scharen:
Neem my in dijne hoed end wacht,
Voir mijner wederstrijders macht,
Verloss my uyt der gener handen,
Die boose wercken doen, vol schanden,
End van de lieden my behoed,
Die dorstich sijn nae menschen bloet.

2. Want sie, sy leggen haere lagen:
De sterckste maken haer aenslagen,
Om my geheel te doen vergaen:
Daer ick hun noyt en heb mis daen.
Sy komen vast met groote hoopen,
Al heb ick geene schult, geloopen,
End rusten sick. O Heer, ontwaeck,
Gemoet my doch, let op de saeck.

3. Du bist de Heere der heyrcrachten,
God Israels van sterker machten:
Ontwaeck, stae op, wil gade slaen,
Wat alle volcken onderstaen:
Sy niet genadig om vergeven,
Den genen die so trouloos leven.
Sy gaen end keeren telcker stondt,
End blaffen tsavonts als een hondt.

4. Haer herte berst uyt hare monden,
Haer lippen maken sware wonden,
Als sweirden daermen mede moort,
Sy seggen, wie is die ons hoort?
Maer du salst, Heer, dees dwase sotten,
In dijne toirnicheyt bespotten,
End aller volckren overmoet,
Belacchen, als dul end verwoet.

5. In dijne handt staen sijne crachten,
Die wil ick, al stil op dy wachten:
Want God is mijnen hoogen wal,
Daer ick my op verlaten sal.
God goedertieren sal mijn schade
Te voren comen met genade,
God sal my doen sien wel gerust,
Aen mijnen vyant mijnen lust.

6. Doch, Heer, en laetse niet stracx sterven,
Maer doese gins end weder swerven,
Met cracht, end stoots’ om, datment weet,
Op dat het mijn volck niet vergeet.
O Heer, ons schilt tot eewge stonden.
Want haeren mont tuygt self haer sonden:
Twoirt van haer lippen onverschaemt,
Maeckt haere godloosheyt vernaemt.

7. Dus laets’ in haer hert overmoedig,
Verstricket werden, end wanspoedig:
Want sy vloeck ende leugen valsch,
Gestaedlijck gieten doir den hals.
Verdoese dan, verdoese tsamen,
In toirne heet: verdelg haer namen:
Dat sy geheel met haren schijn,
Vergaen, end voorts niet meer en sijn.

8. Op dat een yeglijck daer uyt leere,
Dat God in Iacob is een Heere,
Wiens heerschappy wijt uytgestreckt
Tot aen des weirelts eynden reckt.
Dan laetse vry des avonts laete
Omloopen ende soecken baete,
In haeren noot rontom de stadt,
End iancken als een hont wel mat.

9. Van honger sullen sy verderven,
End om wat etens te verwerven,
Van deur te deure soecken broot.
End slapen gaen met hongers noot.
Maer ick sal dy om dese dingen,
Van wegen dijner cracht lofsingen,
End smorgens voor den morgenroot
Hooch prijsen dijne gunste groot.

10. Want du bist Heer, mijn God getrouwe
End mijnen gront daer ick op bouwe:
Du salst altijt mijn toevlucht sijn,
In allen ancxt end sware pijn.
Al mijne cracht staet op dy, Heere,
Ick wil dy singen lof end eere:
Want Godt is mijne borgt gewis,
De God die my goetgunstich is.