Den lxij. Psalm.

1. Nochtans staet my in Godes wil,
Mijn siele wel gerust end stil:
Van hem heb ick mijn heyl vercregen.
Hy is voirwaer mijn rotz wel sterck,
Mijn heylandt End vast bollewerck,
Dies sal my geen dinck seer bewegen.

2. Hoe lange sult ghy sluyten raet,
Om eenen mensche te doen quaet?
Ghy sult doch self al comen omme:
So dat ghy eenen want gelijckt,
Die voir, met eenen buyck ontwijckt:
Oft muer die helt ter syden cromme.

3. Al haeren raet end haer gepoog
Is, dat den man niet rijs’ om hoog:
Dies soecken sy hem neer te drucken.
Haer vreugd is leugen end bedroch:
Den mont groet schoon, maer thert is doch
Vol vloeckens end vol quade stucken.

4. Maer du mijn siel, sy dies te meer,
Stil end gerust op God den Heer.
Mijn hoip staet op hem heel end allen.
Hy is mijn rotz, hy is mijn slot:
Mijn heyl, mijn hooge borgt is God,
Dies sal ick gantz niet omme vallen.

5. God is mijn heyl, mijn eer, mijn baet:
Mijn stercke rotz, end toeverlaet.
Vertrout op hem tot alle tijden,
Ghy volcken: end v herten stort
Voir hem, als ghy verdrucket wort:
God is ons hulp in alle lijden.

6. Voirwaer de menschen algelijck,
End smenschen kindren arm end rijck,
Sijn enckel ydelheyt end logen.
Sy souden tsamen altemael,
Van niet, in eene tegenschael
Wel lichtlijck worden overwogen.

7. En draegt doch geenen hoogen moet,
Op roof end onrechtveirdich goet,
En maeckt v selfs geen dwaes vertrouwen:
End of ghy vast crijgt groot gewelt,
End dat v toevalt goet end gelt
En wilt v hert daer op niet bouwen.

8. God heeft eens, uytgesproken twoort,
Ick heb het tweemael self gehoort,
Dat in Gods hant staen de gewelden.
O Heer, by dy is gunste goet,
Du salst den mensch, al wat hy doet,
Nae sijne wercken recht vergelden.