Den lxiij. Psalm.

1. O God, du bist mijn God getrou:
Ick soeck dy smorgens met verlangen,
Met dorst is mijne siel bevangen,
Van dy: dies wort my therte flou.
Mijn swack vleesch hongert nae dy brandig,
End is van wenschen moed’ end mat,
In dees woestijn droog sonder nat,
Daer ick nu doilend ben uytlandig.

2. Och mocht ick met een hert verheugt,
Aenschouwen dijne wonderwercken,
In dijnen tempel, end bemercken
Dijn cracht, dijn eerlijckheydt end deugt.
(Want onglijck beter, dan het leven,
Is dijn genaed end gunste goet)
So souden mijne lippen vroet
Dy eer end lof vrymoedich geven.

3. Ick sou dy, Heer, mijn leven lanck,
Om dijn genaed end weldaet prijsen:
Mijn stem end handen souden rijsen
Om dijnen naem te seggen danck.
Du soudst mijn siel te recht versaden
Met vette merg end oly soet,
Dies soud’ ick met mont end gemoet,
Seer vrolijck roemen dijn weldaden.

4. Doch evenwel mijn hert bedenckt,
Snachts op het bedde dijn genade,
End slaet dijn wonderwercken gade,
Die twaken my voor oogen brengt:
Want du my helpst, nae mijn begeiren:
Dies sal ick met vreugd ende lust,
Luydt singen, als die wel gerust,
Sitt inde schadwe dijner veiren.

5. Mijn siele, Heer, hangt dy vast aen,
End wilt op dy alleene letten:
Dies sal my dijn hant ondersetten,
Als ick dijn stappen nae sal gaen.
Maer dees, die tegen my verbonden,
Staen nae mijns levens onderganck,
Men salse sien met eenen swanck,
Versoncken inde diepst afgronden.

6. Sy sullen vallen met gewelt,
Int spitz der snijdende rapieren:
Den vossen end den wilde dieren,
Tot deel end aes, op tvlacke velt.
Dan sal den Conick Gods, vol eeren,
In God van herten sijn verheugt:
Dan sal sick roemen seer verheugt,
Al tvolck dwelck sweirt den naem des Heeren.

7. Om dat den onbeschaemden mont,
Der geen die valsche leugens spreken,
End vander waerheyt sijn geweken,
Gestopt sal blijven teewger stondt.