Den lxiiij. Psalm.

1. Verhoor, O God, mijn droevich klagen,
Als mijn hert innich tot dy schreyt:
Behoed my, geef my vry geleydt,
Dat my mijn haters niet belagen,
Noch schrick aenjagen.

2. Verberg my Heer, voir tboos raetsplegen,
Der boeven listig ende loos,
End voir de tsamenrotting boos.
Vant arg gespuys, end hen genegen,
Tot slimme wegen.

3. Sy hebben hare tong geslepen
Gelijck een sweirt end scherpe bijl,
End schieten, in steed van een pijl,
Met woirden bitter, vol doots nepen
End boose grepen.

4. Om vrome lieden int verborgen,
Te schieten snellijck tot int hert,
End hun te doen seer bitter smert:
Sy schieten sonder yet te sorgen,
Slechts om te worgen.

5. Doch gaen sy deen den ander stercken,
In hare boosheydt end moortdaet.
End spreken: laet ons met verraet,
Ons stricken bergen, wie sal mercken,
Hoe wij dit wercken?

6. Sy ondersoecken ende spueren
Na alle list: ja wat een man
In s’hertzen afgrondt bergen kan,
Dat gaen sy commerlijck besueren,
Om uyt te vueren.

7. Maer God sal oock op hun afschieten
Sijn pijlen snel end onverhoets,
Als sy sijn vrolijck end goets moets,
Sal hy hun plagen op thooft gieten,
Tot hun verdrieten.

8. Haer tonge salse self doen sneven,
Ia met ellende doen vergaen,
So dat al die d’oog op hun slaen,
Haer sullen stracx ter vlucht begeven,
End grootlijcx beven.

9. Dit sal een yeglijck op der eirden
Aenschouwen met een hert bevreest,
End overleggent inden geest,
Om sulcx voir Godes werck t’aenveirden,
In grooter weirden.

10. End daerom sullen alle vromen
In God den Heere sijn verblijt,
End sick vrymoedich in noots tijt
Op hem verlaeten, end volcomen
Sick sijns beromen.