Den lxv. Psalm.

1. Dy wacht in Sion telckens, Heere,
Een lofsanck van nieus aen:
Ia telckens wort daer, dy ter eere,
Een nieu geloft voldaen.
Want naedemael du den gebeden
So geirne biedest d’oor,
Een yeglijck sal vry selfs toetreden,
Tot dy, Heer, om gehoor.

2. Mijn sonden waren overvloedich,
End vielen my te swaer,
Maer dijn genaed end gunste goedich,
Vergeefts’ ons al te gaer.
Wel salig, dien du hebst verkoren,
End’ naest by dy geset,
Dat hy de wooning mach oorboren
Dijns tempels, onbesmet.

3. Wy sullen ons, o Heer, versaden.
Met dijnes huyses goet,
End met dijns heyligdoms weldaden.
In allen overvloet.
Du salst met schrickelijcken wonder
O God, ons trouw ontset,
In dijn gherechticheyt besonder
Verhooren ons gebet.

4. Dus bist tot aen de verste Landen
Des aertrijcks, West end Oost,
Ia tot aen d’uyterste zeestranden,
Der menschen hoip end’ troost.
Tgebergt hebstu van oude tijden
Gegrondvest met dijn macht:
Du bist omringt aen allen sijden,
Met sonderbaere cracht.

5. Du stilst het ruysschen der zeebaren,
Van stormen end onweer.
End twoeden vander volcker scharen,
Legstu met een woirdt neer.
Die t’eynd der werelt sijn geseten,
Hoe grof end ongeschickt
Sy dijne wercken overmeten,
Noch worden sy verschrickt.

6. Du gevest, Heer, dat all’ uytgangen
So vanden morgen, vroeg,
Als vanden avont, sijn bevangen,
Met vreugd’ end goet vernoeg.
Heer du besoeckst het landt met regen
Alst dorstig is end droog,
End maeckst het rijck doir dijnen segen
Van uyt dijn woining hoog.

7. Men siet des Heeren beeck uytgieten
Haer water met planteyt,
Mits welck du doest het graen opschieten,
Als du tlant hebst bereyt.
Du wenckest haere dorre voren,
End druckst haer kluyten neer:
Dus segenstu den scheut van t’koren,
Mits tregenachtig weer.

8. Du kroonst het heel iaer met genaden,
Oy sijnen rijdt beset:
End uyt de locht van dijn voetpaden,
Drupt niet dan enckel vet.
Den regen leeckt oock in Woestijnen,
Op hutten uytgestort,
De heuvels staen vol terw end wijnen,
Met vreugden opgegort.

9. Met kudden syn de groene weyden,
Als met een kleet bedeckt,
De dalen die tgeberchte scheyden,
Met schoon terw’ overstreckt.
Het schijnt opt velt, dat alle dingen
Van Gods genaed end deught,
Schier lacchen, juychen ende singen,
Haer soete liedt met vreucht.