Den lxvj. Psalm.

1. Iuycht inden Heer al tvolck der eirden,
Loift sijnen naem seer hoog vermaert:
Hout sijnen naem in grooter weirden,
Die sick seer heerlijck openbaert.
Dies spreeckt tot Godt: O Heer der Heeren,
Hoe bistu schricklijck in dijn werck!
Dijn vyant self moet dy noch eeren,
Sijns ondancx, om dijn macht seer sterck.

2. De gantze weirelt sal ootmoedig,
Voir dy sick buygen tot int stof:
Een yeglijck sal toeloopen spoedig,
Om dijnen naem te singen lof.
Comt aen, om vlijtig te bemercken
De daden Gods: want hy gewis
Seer schricklijck, mits sijn wonderwercken,
Aen aller menschen kindren is.

3. Hy heeft in droochte de zeebaren
Gekeert, so datmen mocht den vloet,
(Dies wy in hem verheuget waeren,)
Wel seker over gaen te voet.
Hy heerscht met macht ten eeuwgen tijden:
Hy merckt op tvolck met een scherp oog.
Al die hem trouwloos wederstrijden
En klimmen nemmermeer seer hoog.

4. Ghy volcken, prijset al te same,
Prijst onsen God gebenedijt:
Maeckt doch tgerucht van sijnen name,
Alom vermaert breet ende wijt:
Die ons behouden heeft int leven,
Als onse siele was benaut,
Die onse voeten niet laet sneven,
Al is ons therte wat verflaut.

5. Want du hebst ons, O God rechtveirdich,
Versocht met cruys end tegenspoet,
End somen keurt het silver weirdich,
Gekeurt ons hert end ons gemoet.
Du hebst ons voorts gestout int garen,
Dat voir ons’ voeten was geraemt,
End banden streng, tot ons beswaren,
Om onse lenden stijf gepraemt.

6. Du hebst de lieden laten rijden,
Op onse hooft, als op een dier.
Wy hebben swaer cruys moeten lijden,
End gaen doir water end doir vier:
Doch du quaemst ons daer weer uythalen,
End thert ververschen. Heer, ick sal
In dijnen tempel dy betalen
Met offers mijn geloften al.

7. Geloften die ick uyt der herten
Met mijne lippen heb gedaen,
End in benautheyt ende smerten
Uyt mijnen monde laten gaen.
Ick wil dy bieden offerhanden
Van lammeren seer vet end goet,
End soeten reuck van hamels branden,
Met runders ende bocken bloet.

8. Comt herwaerts, comt, hoort mijn verhalen,
Ghy die in Godes vreese leeft:
Ick sal v sijne deugt vertalen,
Die hy aen my bewesen heeft.
Mijn stemme rees tot hem daerboven,
Ick droeg hem voir al mijnen noot,
Stracx creeg ick stof, om hem te loven,
End sijnen naem te maken groot:

9. Voirwaer had ick voir my genomen
Te wandelen met argelist,
Mijn stem en waer tot hem niet komen,
Maer sijn gehoor had ick gemist.
Maer nu verhoort God, tot een teecken
Van sijn genade, mijn gebet,
End’ altoos heeft hy op mijn smeecken
Wel vlijtich ende scherp gelet.

10. Dies sy de Heere God gepresen,
Die mijn gebet noyt en verstiet.
End heeft my noch niet afgewesen
Van sijn genaed in mijn verdriet.