Den lxix. Psalm.

1. Help my o God, want twater doir den mont,
Loopt my aen thert, so dat ick schier versmore.
Ick sinck, ick sinck in dese diepe more,
Daer ick gantz vind noch vastigheyt noch gront,
Ick sinck nae tdiep, mits my den stroom so drijft.
Ick ben vermoeyt van steets tot dy te schreyen:
Mijn keil is heesch, mijn oogen zijn verstijft:
Van also lang na mijnen God te beyen.

2. Mijn haters sijn vermenighfuldigt seer,
So dat sy thaer mijns hoofdes overtreffen:
Die tegen my uyt valsheyt sick verheffen,
End vyant sijn, toenemen lancx so meer,
Ia ick betael tgeen ick niet hebb’ gerooft.
Doch du God weetst of my de sinnen dolen
So dwaselijck, als desen hoop gelooft,
End mijn misdaet en is dy niet verholen.

3. En laet doch Heer (die du doir dijne macht,
Een Heer end God bist over de heyrscharen)
Aen mijn ellend geen schande wedervaren,
Dien, die op dy, met vast vertrouwen wacht:
Dat mijn verderf de geen niet en beschaem,
God Israels, die soecken dijn genade.
Ick lijd doch smaet alleen om dijnen naem,
Beschaemtheyt deckt mijn aensicht vroeg end spade.

4. Mijn broeders self sien my voir vremdling aen:
Mijns moeders kint en wilt van my niet weten.
Den ijver, Heer, dijns huys, heeft my gegeten,
End knagende tot int hert wee gedaen.
De lastering’ daer du meed wortst belast,
Van lasteraers sijn my op thooft gevallen.
Als ick geweent, getreurt heb end gevast,
So hebben sy gaen spotlijck van my rallen,

5. End als ick dan het hayrencleet aenschiet
Dat wort van hun oock voir een clucht vertrocken
De Richters selfs, gaen schamprich met my jocken,
End tdroncken volck dicht op my menich liedt
Maer ick heb dy gebeden in den noot,
Ter rechter tijt van dijn gunst goedertieren,
Om dijn genaed end gunstigheyt seer groot,
End waere trou: wil my dijn hulp toestieren.

6. Treck my doch Heer, uyt dit slijck op het droog,
Dat ick niet sinck, end berg my voir mijn haters
Uyt desen kuyl end diepen poel vol waters:
Verloss my Heer, end help my doch om hoog.
Dat my den stroom niet gants en overdeck,
End dat den kuyl daer ick my nu in vinde,
Haer keil stracx toe, niet over my en treck,
End my geheel tot inden gront verslinde.

7. Heer, dijne gunst is lieflijck ende soet:
Daerom wil doch verhooren mijn gebeden,
Naer tgroot getal dijnr’ ontfermhertigheden,
Sie my, Heer aen, met minnelijck gemoet.
Verberg doch niet van dijnen ermen knecht
Dijn aengesicht: want my is lijdig bange,
Haest dy dan, Heer, end geef my in mijn recht,
Een antwoirt milt, daer ick seer nae verlange.

8. Maeck dy nae by: verlaet mijn siele niet,
Maer wil haer troost, Heer, end verlossing geven.
Behoud my doch mits dijn cracht in het leven,
Om svyandts wil, die my brengt in verdriet.
Du weetest Heer, hoe swaerlijc ick met smaet
End met oneer word daeglijcx overladen:
Mijn vyanden staen doch voir dijn gelaet,
Du kenst’ al wel, end merckst haer overdaden.

9. Sy breken my met haren schimp het hert,
Ick worde flau van treuren onbesweken:
Ick wacht op troost, maer troost is wech geweken,
End geenen mensch en jammert mijner smert.
Sy hebben my in desen staet so cranck,
In steed van spijs seer bitter gal gegeven,
End sueren eeck tot mijnen besten dranck,
Daer meed sy my quansuys den dorst verdreven.

10. Dies haren disch end maeltijt hun verkeer,
Tot eenen strick, die hun vervang de leden:
Al wat den mensch tot rust dient end tot vreden,
Werd hun een net, end vangse langs so meer.
Haer oogen maeck stockduyster ende blint,
Dat sy niets sien, noch geen licht aen en schouwen:
Haer lenden breeck, den ruggraet hun ontbind,
Dats’ over eynd haer niet en connen houwen.

11. Dijn ongenaed end toirn op thooft hun giet,
Dijn grimmigheyt laet over hun verherden,
Laet hun Paleys verwoest end eensaem werden,
Haer huys en sy der menschen woining niet.
Want sy met haet vervolgen end met nijt,
Den genen, Heer, die dijn hant heeft geslagen:
Dien du verwondst, dien gaen sy met verwijt,
Uyt schimp end jock, vermelden sijne plagen.

12. Hoop’ hun deen schult op d’ander vast te saem,
Dat sy doch niet tot dijn gerechtheyt komen.
Schrijfs’ oock niet op, in het getal der vromen,
Schrab uyt den boeck des levens, haeren naem.
Heer, ick ben arm, end thert is my seer bang:
Maer my sal noch dijn hulp om hoog oprichten.
Ick wil den Heer grootmaken met gesang,
End sijnen naem hoog prijsen met mijn dichten.

13. Dat sal voirwaer God’ aengenamer sijn,
Dan eenig kalf, met hoirnen ende clauwen.
Tsachtmoedig volc, salt sien in sijn benauwen
End stracx in vreugt verkeeren sijne pijn,
End wie God soeckt sal grijpen goeden moet:
Want God aensiet des aermen mans verlangen,
End hoort tgebet dat tschamel volck hem doet:
Ia nimmermeer veracht hy sijn gevangen.

14. Laet loven God de Hemels sijnen throon,
Met eird end zee, end wat daer in kan roeren:
Want God sal doch des Sions heyl uytvoeren
End bouwen op, de steden Iuda schoon.
Daer sullen dan des Heeren dienaers trouw,
Met haer geslacht een woinstadt elck beerven:
Wie God bemint sal in dat schoen gebouw
Een plaetz met vreugt in eewigheyt verwerven.