Den lxxiij. Psalm.

1. Nochtans is God (wat hy oock doet,)
Den volck van Israel seer goet,
Aen alle die haer hert begeven,
Om oprecht ende wel te leven.
Doch waeren mijne voeten hier,
Gestruyckelt end gevallen schier,
Ten scheelde seker niet seer wijt,
Dat my den voetstap was geglijt.

2. Want ick de dwasen in mijn hert
Benijdd’, end voelde groote smert,
Aensiende datt’ den boosen menschen,
Schier al geluckte nae hun wenschen.
Sy worden met geen lange quael,
Gesleypt uyt desen jammerdael,
Als met een seel: Maer sijn gesont,
End frisch tot aen de letste stont.

3. Als al de weirelt is in last,
Sy blijven staen al even vast:
End worden met des Heeren plagen,
Als ander menschen niet geslagen.
Daerom omringts’ aen alle sy,
Den halscieraet van hooverdy,
Sy sijn met moetwil toebereedt:
End opgeschort als met een kleedt.

4. Het vet puylt hun ten oogen uyt,
End hangt hun op haer gladde huyt.
Tgeluck rijst boven haer gedachten,
Want tgaet hun bet dan sy en wachten.
Sy sijn vergiftich ende boos,
End spreken, doch met argheyt loos,
Van enckel moetwil end gewelt,
Als die om hooge sijn gestelt.

5. Sy steken haeren mont om hoog
Ten hemelwaert, met een straf oog,
Haer tonge gaet op d’aertrijck draven,
End sick met laster woirden laven.
Daerom valt Gods volck aen hun sy,
Sy connen dat niet wel voirby,
Dewijl dat hun geschoncken wert,
Den beker vol van druck end smert.

6. Sy spreken, hoe gaet dit te werck?
Ist moglijck dat het God oock merck?
Oft dat hy, sijnd om hoog geseten,
Yet van dees weerelt soude weten?
Sie doch, dit volck is goddeloos,
Geneygt tot alle schalckheyt boos,
End leven noch in alle spoet,
Iae hoopen groot gelt ende goet.

7. Tis dan vergevens dat ick let
Om my te houden onbesmet,
End om te wasschen mijne handen,
In onschult reyn van sond’ end schanden.
Want ick word telckens daeg by daeg,
Gestraffet met een nieuwe plaeg,
End alle morgen gecastijt,
End vind’ my nimmermeer bevrijt.

8. Doch soud’ ick volgens dit besluyt,
Al sulcke reden oock slaen uyt,
Als dat Gods kindren sijn by desen,
Ick soude seker trowloos wesen.
Nochtans als ick by my al stil,
De saecke recht bedencken wil,
So vind’ ick swaericheden groot,
Daer ick my grootelijcx aen stoot.

9. Tot dat ick daernae wederom
Koim treden in Gods Heyligdom,
Daer ick met vlijt mijn oogen wende,
Om aen te sien haer uyterst’ ende.
Voirwaer du hebs’ op eenen padt
Gestelt wel sorglijck ende glat,
Van waer sy in seer corte stont,
Gestortet worden inden gront.

10. Ist niet een vreimt end wonder dinck
Dat sy vergaen sijn so gering,
End op een oogenblick ontschenen,
Ia van verschricktheyt heel verdwenen!
Gelijck een man sijnd’ eens ontwaeckt,
Geen werck van sijnen droom en maeckt,
So brengstu oock, haer schoon gelaet,
In dijn ontwaecken, Heer, tot smaet.

11. Daerom als my aldus het hert,
Als deessem opgeswollen wert,
End ick met sulckes te versieren,
Geprickelt werd in mijne nieren:
Ick moest versuft sijn in mijn hooft,
End van mijn sinnen gantz berooft.
Ick was, in dijnen oogen schier
Gelijck een onvernuftig dier.

12. Maer noch al tradt ick uyt de baen,
So hing ick dy doch altoos aen:
Want al wat my mocht overcomen
Du hebst my byder handt genomen.
O God, ick sal doir dijnen raet
Geleydet werden vroech end laet:
So dat du my salst brengen Heer,
Tot hoogen staet end grooter eer.

13. Wie heb’ ick inden Hemel claer,
Dan dy alleen die my bewaer?
Oft op wien anders kan met lusten,
Op d’eirtsche dal, mijn herte rusten?
Mijn vleesch teirt uyt, mijn hert beswijckt,
Mits mijne cracht my gantz ontwijckt:
Maer du sterckst my weerom, mijn God,
Du bist mijn eewich erf end lot.

14. Want sie, die verre van dy gaen,
Heer, worden al te niet gedaen:
Die dy gaen af, als loose hoeren,
Du saltse ten verderve voeren.
Maer tis my tbeste dat ick gae,
Tot dy mijn God, end volg dy nae.
Ick heb mijn hoip op God gestelt,
Dies wort dijn werck van my vermelt.