Den lxxiiij. Psalm.

1. O God, waerom verstootstu ons so herdt,
Dat dijnen toirn, als roock sick gaet verspreyden,
Lancx over ons de schapen dijner weyden?
End als een vier dat niet geblusschet wert?

2. Gedenck der schaer die du tot dijnen schat
Hebst willen self, van oudts voir dy verwerven,
Gedenck O God, der roede dijner erven,
Van dy verlost, end Sions dijner stadt.

3. Hef op den voet, treed aen, end neem doch acht
Op dijne stadt, verwoest in eewicheden.
Den vyant heeft in dijne heylicheden,
Al watter was, geheel te schand gebracht.

4. Ter selver plaets’ alwaermen pleech twoirt Gods,
Te leggen wt, daer hoortmen nu haer brullen.
Sy derren wel met haere vanen vullen
Dijn heylig huys, end hangens’ ons tot trotz.

5. Men siet dat sy de handt met alle macht,
Int openbaer niet anders daer toe stellen,
Dan die int bosch om boomen neer te vellen
De bijl om hoog op halen met erms cracht.

6. Sy sparen niets, maer smijtent al om veir,
Iae tschoon beschot end costelijcke stijlen,
Dat houwen sy met hamers ende bijlen
End brekent al met schrickelijck gebeir.

7. Noch hebben sy dijn heylge plaets gestelt
In colen viers: de lustige woinsteden,
Dijns heylgen naems seer smadelijck vertreden,
End tot int stof der eirden neergevelt.

8. End spreken noch, spaert weder grondt noch sandt,
Vernielet al rooft vry, pluckt ende plondert:
Dies hebben sy, geheel niet uytgesondert,
Dijn heylge plaetz tot asschen doirgebrandt.

9. Daer toe sien wy ons’ heylge teeckens niet
Van dijn verbondt: End daer is geen Prophete
Die ons meer troost’ oft die te seggen wete,
Hoe lang dat noch sal dueren dit verdriet.

10. O God, hoe lang sal desen tijt noch staen,
Dat tgodloos volck dijn eer so schandlijck lake,
End svyants mont dus dijnen naem mismake
Met schimp end spot? Ist nimmermeer gedaen?

11. Waerom bergstu dijn handt in sulcken noot,
Om ons geen hulp ter weirelt te bewijsen?
O Heer, haels’ uyt end laetse doch oprijsen
Tot onser hulp, trecks’ eens uyt dijnen schoot.

12. Nochtans is God mijn Coninck ende Heer,
End ist altoos geweest van oude tijden:
Hy is die helpt den mensch in druck end lijden
Op s’eirtrijcx grondt is geen noothelper meer.

13. Du hebst de zee doir dijne stercke cracht
Ontwee geclieft end overmits gescheyden,
Den draecken fel die haer in zee verbreyden
Hebstu haer hooft verbroken end versmacht.

14. Leviathans des fellen beestes kop,
Hebstu vergruyst, end tlijf van een gereten,
Tot aes den volck int woest velt voirgesmeten.
Beeck ende born’ hebstu doen springen op.

15. Du hebst verdroogt de waterstroomen sterck:
Dijn is den dach, de doncker nacht is dijne:
Du hebst de Son gemaeckt met haren schijne,
End al het licht is dijner handen werck.

16. De palen breet van al tbeweinde landt
Hebstu verdeylt na dijn goet welbehagen,
Den somer werm, de strenge winterdagen,
Is dat niet al, tgewerck van dijner handt?

17. Bedenck dit Heer, want het dijn eere raeckt
Dat tegen dy den vyandt so dert rasen,
Dat een stout volck, van dwaesheyt opgeblasen,
Dijns names eer aldus te schande maeckt.

18. Och lever niet, den dieren wilt end wreet,
De bange siel van dijner tortelduyven.
Wil niet altoos uyt dijn gedacht verschuyven,
Dijn arme schaer met haer swaer cruys end leet.

19. Keer dijn gesicht, Heer, op dijn vast verbont,
Want duysterniss’ streckt sick aen allen eynden:
Gewelt end roof, verdrucking, end straetscheynden
Heeft d’overhant alom op s’eirtrijcks gront.

20. Laet doch dijn volck benaut met swaeren druck,
Niet gaen te rug met schanden overladen.
Geef dat d’arm volck hooch roeme dijn weldaden,
Sijnd’ overschudt met voirspoet end geluck.

21. O God, stae op, end slis dijn eygen saeck:
Gedenck des smaets daermed sy dy verachten,
Dees dwasen stout, die dagen ende nachten,
Niet houden op van haere lasterspraeck.

22. Vergeet doch niet hoe dijnen vyant pocht,
Maer laet dy gaen tgesnorck des volcx ter ooren,
Die dyne macht seer gheirne souden stooren,
Want haer getier klimt op, tot inde locht.