Den lxxxj. Psalm.

1. Singt met hertzen vreugt,
Tlof Gods onses Heeren,
Onse sterckt end deught.
Lofsingt claer end hel,
God van Israel
juycht tot sijner eeren.

2. Koimt aen met gesanck
End met soete snaren:
Datmen hoor tgeclanck,
Van harp end van luyt,
Trommel ende fluyt,
Om God te verclaren.

3. Op de nieuwe Maen
Steeckt vry de trompetten,
Laet tvolck comen aen,
End met blijden geest,
Vieren onse feest,
Volgens onse wetten.

4. Want in Israel
Is dit onse wijse:
Ia tis een bevel,
End een recht geset
In Gods Iacobs wet,
Tsijnen lof end prijse.

5. Die dit oorcondt claer
Steld’ in Iosephs palen:
Voerende sijn schaer
Uyt Egypten landt
Daer wy geen verstandt,
Hadden vander talen.

6. Ick heb hem den last
Vanden hals geschoven
(Sprack hy) ende vast
Trowlijck bygestaen,
End sijn handt ontslaen,
Van sPotbackers oven.

7. Daer du schier versmoort
Van druck laegst heel t’onder:
Heb ick stracx verhoort
Dijn stem end gekrijt,
End heb dy bevrijt,
Schuylend’ in den donder.

8. Ick heb dy beproeft
Aen den vloet der twisten,
Ende my bedroeft,
Doe ick dy bevondt
Dobbel inden grondt,
End vol arge listen.

9. Ick sprack, mijn volck hoirt
Ick wil dy getuygen
Mijnen wech end woirt:
Woudstu slechs dijn oor
Bieden tot gehoor,
End thert tot my buygen.

10. Du salst neven my
Geenen God aenveirden,
Hy sy wie hy sy:
Noch oock immermeer
Bieden dienst oft eer
Andren God op eirden.

11. Want ick ben de Heer
End dijn God genadich,
Groot end machtich seer:
Ick heb dy gebracht
Doir mijn stercke macht
Uyt Egypten smadich.

12. Doe wijt op, den mont,
Neem aen, mijn weldaden.
End ter selver stont,
Sal ick dy met goet
In all’ overvloet,
Vullen end versaden.

13. Maer mijn volck seer steeg
Keert van my sijn ooren,
So het altijts pleeg:
End Israel blijft
Evenseer verstijft,
End wilt my niet hooren.

14. Dies geef icks’ oock op,
In haer crijgel sinnen
Dat sy haeren kop,
Volgen met der daet:
End naer eygen raet,
Alle dinck beginnen.

15. Hadde mijn volck doch
My, gehoor gegeven,
Sonder valsch bedroch:
End dat Israel,
Waer nae mijn bevel,
Op mijn baen gebleven.

16. Ick hadd’ also saen,
Al die hen sijn tegen
Doen te gronde gaen:
Ende mijne handt
Haddes’ al met schandt,
Plat ter neer geslegen.

17. Die God wederstaen,
Souden hem al truerich
Hebben dienst gedaen.
Ende sijne jeugt
Had gegroeyt in vreugt,
End vreed eewich duerich.

18. Ick soud hem kort om
Hebben laten spijsen
Met fijn terwen blom,
End in overvloet,
Hebben honich soet
Doen wt steenen rijsen.