Den lxxxv. Psalm.

1. Du hebst dijn liefd’, Heer, in voirleden tijt,
End goede gunst, aen dijn landt wijt verstreckt,
End Iacobs stam van slaverny bevrijt.
Dijns volcks misdaet vergeven end bedeckt,
End dijnen toirn ontsteken over haer,
Hebstu van hun genomen teenegaer.
O God onss heyls, vergader ons doch weer,
End laet nu oock dijn gramschap vallen neer.

2. Soudstu op ons altoos gram wesen Heer?
Soud dijnen toirn aenbranden nacht end dach?
En wilstu ons dan niet verquicken meer?
Op dat dijn volck in dy vreugt drijven mach?
Och laet ons eens dijn gunst weer schouwen aen,
Al hebben wy seer grouwelijck misdaen.
End dijn genaed, o Heer, ons mede deyl,
Verleenend’ ons dijn hulp end dijnen heyl.

3. Ick wil met vlijt aenhooren wat God segt:
Hy sal sijn volck van vrede spreken aen:
Tot dien hy draegt een gunstigheyt oprecht:
Dies sullen sy van dwaesheyt oock afstaen.
Voirwaer sijn hulp naeckt dien mensch allermeest,
Die sijnen naem van rechter herten vreest:
Op dat in plaets van lijden allerhandt,
Lof prijs end vreught inneem ons vaderlandt.

4. Genade gaet der waerheyt int gemoet:
Gherechticheyt kust vreed aen haeren mont.
De waerheyt spruyt uyt d’eird in allen spoet:
Gerechticheyt kijckt uyt den Hemel ront.
De Heer verleent ons allerhande goet,
Ons landt geeft vrucht in allen overvloet.
Voir hem sal gaen gerechticheyt in swanck,
End onverschrickt betreden haeren ganck,