Den xc. Psalm.

1. Dv bist altoos van d’een geslacht op dander,
Ons’ borgt geweest, end trouwen onderstander.
Doch Heer, eer oyt geberchte was geresen,
Eer eirdrijck vorm, oft werelt hadde wesen,
So waerst du oyt de selve God van macht,
Onwanckelbaer in wesen end in kracht.

2. Maer t’menschen volck, dwelck niet en is dan eirde,
Vermorselst du, tot stof van kleyner weirde,
Als du maer spreeckst: keert menschen wederomme.
Want duysent jaer sijn in dijn oog snel omme,
Als ons den dach die ghister ghinck voirby:
Oft als des nachts een korte waeckgety.

3. Du rucktse wech met vlagen end stormwinden:
Dan moeten sy als eenen droom verswinden,
Al sijn sy noch so frisch end vast gebouwet.
Gelijck een kruyt, dat smorgens versch bedouwet,
Het gantze velt met sijne bloem verheugt,
Maer tsavonts ligt verwelckt end sonder jeugt.

4. Want wy vergaen in dijne toirne-vlagen
End ons gemoet wort grootelijcx verslagen,
Als du vergramt, voir dy stelst onse sonden,
Om nae dijn recht de selve t’ondergronden:
End onse schult verborgen brengst int licht
Van dijn klaer oog end goddelijck gesicht.

5. Want dan gaen stracx ons dagen henen vlieten
Voir dijnen toirn: End onse jaeren schieten
So snellijck wech, gelijck den galm van tspreken.
Self onsen tijt is met een pael besteken,
Van tseventich, oft, so wie langer leeft,
Van tachtich jaer, alst lichaem sterckheyt heeft.

6. Noch is de bloem van dese korte jaeren,
Sorg, kommer, last end allerley gevaeren:
Sy drijft stracx doir met ons als of wy vlogen.
Wie merct nochtans dijns torens sterck vermogen?
Oft wie begrijpt dijn gramschap met den geest,
Nae dat du wel behoorst te sijn gevreest?

7. Daerom leer ons, o Heer, in alle saecken,
Van onsen tijt, so goede reeckning maken,
Dat wy ons hert alleen tot goeden seden,
Tot recht verstant end wijsheyt wel besteden.
Keer dy tot ons: hoe lange loopt dit aen?
Wil dijner straf dijn dienaers eens ontslaen.

8. Ia wil ons, Heer, met gunstiger genaden
Van smorgens vroeg, in overvloet versaden:
Op dat wy ons, onss leefdaeg lanck verheugen.
Wil ons so seer van nu voortaen vervreugen
Als du ons wel bedruckt hebst end bedroeft,
End langen tijt met tegenspoet beproeft.

9. Laet doch dijn werck aen dijne dienaers blijcken
Voir allen man: end wil oock desgelijcken,
Dijn heerlijckheyt aen haere kindren thoonen.
Laet Godes lust, end gunste by ons woonen:
Stier al ons doen in dijne rechte baen,
End richt het werck daer wy de handt aenslaen.