Den xcvij. Psalm.

1. De Heer heerscht breet end’ wijt:
Dies laet doch sijn verblijt,
Het eirtrijck end d’eylanden,
Mitgaders de zeestranden.
Die wolcken om sick streckt,
Met duysternis bedeckt:
Wiens throon staet vast gesticht,
Op goet recht end gericht,
Seer reyn end onbevlect.

2. Vier ende wederlicht
Gaet voir sijn aengesicht,
Sijn vyanden verrasschen,
End brandense tot asschen.
Wiens blixem vlammich sweeft
Alom, end van sick geeft,
Licht ende wederglandtz
Daer van het eirtrijck gantz
Van grooter vreese beeft.

3. De bergen smilten ras,
Niet anders als een was,
Voir t’aenschijn Gods almachtich,
Des eirtrijcx heerscher crachtich.
Den hemel schoon end klaer
Met alle sijn heyrschaer,
Tuygt sijn rechtveirdicheyt
End sijne weirdicheyt,
Siet al tvolck openbaer.

4. Tvolck dat dient beelden stom,
End roemt den heyligdom
Van sijn’ afgoderijen,
Moet al tot schand gedijen,
Dient God ghy Goden al,
Doet hem alleen voetval.
End Sion die sulcx hoort
Sij van nu rechtevoort,
Verheugt op d’eirtsche dal.

5. Om dijn gerichten goet
So hebben met ootmoet
De dochters van Iudeën
Gejuycht in rust end vreen.
De bist verheven seer,
Hoog boven d’eirtrijck Heer:
Du hebst veel hooger macht
Van diemen goden acht:
Oft diemen biedt Gods eer.

6. Ghy die den Heer bemint,
V herte sy gesint
Om tboose na te laten,
Ia gantselijck te haten.
Want God bewaert gewis
Elck dien hy gunstich is:
End neemt haer sielen waer,
Hy helpts oock in gevaer
Van s’boosen hindernis.

7. Tlicht is (oft schoon verspaeyt)
Den vromen toegesaeyt:
End blijschap sonder smerten,
Den mensch oprecht van herten.
Dies weest in God verblijt
Al die godsalich sijt:
Prijst end viert al te saem
Des Heeren heylgen naem,
End eer gebenedijt.