Den C iiij. Psalm.

1. Loif O mijn ziel, loif ende danck den Heer.
O Heer mijn God, du bist uytnemend’ seer
Hoog ende groot, du bist met sterck vermogen,
Met majesteyt end heerlickheyt omtogen.
God is met licht als met een costlijck kleet,
Rontom bedeckt, end cierlijck toebereet,
End heeft hem self den hemel uytgerecket,
Als een gordijn int lanck end breet verstrecket.

2. Die tvast beschot van sijne hooge tent
Op dwater bout: end wagenswijse ment
Der wolcken drift, end stuert der winden snede
Als of hy self op haere vleugels rede.
De geesten bruyckt tot sijn dienstenglen snel,
Die altijt staen gereet op sijn bevel:
De vlammen viers tot boden ende knechten,
Die sijn gebodt getrouwelijck uytrechten.

3. Hy heeft den cloot des eirtrijcx schoon end ront,
Int midden vast gesticht op zijnen grondt,
Die nemmermeer kan hellen van ter sijden,
Noch wanckelbaer ontwijcken teewgen tijden.
Wel voirtijts heeft den afgront wijt verstreckt
Gelijck een cleedt het eirdrijck overdeckt,
Doe waetren hoog end diep gantz niet omgronden
Verr over tsop van al tgeberchte stonden.

4. Maer op dijn woirt end goddelijcke straf
So weken sy end dreven snellijck af:
Ia op tgeluyt van dijnen stercken donder,
Sy keerden sick terstont van boven onder.
Men sach tgebergt oprijsen met gemack,
Men sach om leeg de daelen sincken vlack,
Men sach elck een gehoorsaem sick begeven,
Op sijne plaetz van dy hem voorgeschreven.

5. Du hebst de zee met eene pael end wet
Die sy niet kan voir overgaen beset,
So dat voortaen het swalpen van haer baren
Het hooge landt niet meer en sal vervaeren.
Dijn handt drijft oock der watervloeden hoop,
In haeren tocht end elck in sijnen loop:
Van waer sy voorts rasch tusschen bergen vlieten
End haren stroom sacht ruyschende doirschieten.

6. Daer wort tgediert end alle tvee gedrenckt
Met water koel, dat dijn genaed hun schenckt:
Daer loopen meed oock om den dorst te lesschen,
Woutezels wilt end drincken uyt dijn flesschen.
Daer woinen voorts de voglen groot end kleyn,
End vliegen vast ontrent dees beecxkens reyn,
Daer sy vermoeyt op groene tacxkens rusten
End alle tvelt met haeren sanck verlusten.

7. Van sijnen throon maeckt hy tgeberchte vocht,
Met soeten daw end regen uyt de locht,
Daer doir hy tlandt met vruchten begenadigt
End met planteyt van goederen versadigt.
Hy brengt voir tvee tgras uyt der eirden schoot,
End tgroene kruyt tot smenschen dienst end noot,
End doet haer voorts den boesem ruym ontsluyten
Daer allerley spijs ende dranck uytspruyten.

8. Als edlen wijn, die smenschen hert verheugt:
End oly soet, die met een nieuwe jeugt,
Het aengesicht verclaert end schoon doet glicken:
End tbroot om thert, dat swack is, te verquicken.
De boomen sijn met vruchtbaer sap begort,
Dwelck hun den groey so rijckelijck uyt stort
Dat Cedren hoog, op Libans berg geresen,
Schier schijnen self van God geplant te wesen.

9. Daer allerley gevogelt, elck om best,
Met hoy, mosch, hout, maeckt aerdich sijnen nest:
Daer komt sick oock den Oyevaer gewennen:
End bouwt sijn huys op hooge groene dennen.
Aen d’ander sijd’ op bergen hoog end steyl,
Springt menig Hert end Reebock locht end gheyl.
T’konijnken graeft aen rotzen diepe kuylen,
Tot sijn vertreck, om daer te mogen schuylen.

10. Voorts heeft hy oock gemaeckt de schoone maen,
Die d’onderscheyt der tijden ons wijst aen:
End daertoe noch de claere Son geschapen,
Die smorgens weet waer sy gaet tsavonts slapen.
De duysternis spreyt hy, mits sijne macht
Doir al de locht: dan wort het doncker nacht.
Alsdan bestaen verscheyden wilde dieren
Van twoudt int velt te rennen end te tieren.

11. De leeukens gaen dan uyt met een geraes
Van hongersnoot end brullen naer haer aes,
Als oft sy God aenriepen op haer wijse,
Dat hy hun wil’ verleenen hare spijse.
Maer als de Son ons wederbrengt den dach
Van stonden aen verstroyt sick dat gejach:
End’ elck loopt deur, in holen ende koten,
Daer sy des daegs meest liggen als gesloten.

12. Dan gaet de mensch die snacht wel heeft gerust,
Weer vry van huys op twerck daert hem gelust,
End doet opt velt oft in de stadt sijn neiring
Tot tsavonts toe, na Gods wil end bescheiring.
O Heer, hoe groot, hoe wijt van ons verstant,
Hoe menich sijn de wercken dijner handt!
Du hebst het al met wijsheyt niet om dencken
Gemaeckt, end deird is vol van dijn geschencken.

13. Aengaende voorts de zee groot ende breet,
Wie conde doch oyt geven claer bescheet
Van al tgewoel der dieren die daer drijven,
Beyd groot end kleyn? oft haer getal beschrijven?
Beneffens noch dat schepen bijster groot
Daer onder tzeyl vry varen sonder noot.
So hebstu oock den walvisch toegerustet,
Die daer in swemt, end sick int ruym verlustet.

14. Doch alles, Heer, ja alles watter sy
Siet op, met ancxt end wacht alleen op dy
Op dat dijn handt hun reycke sonder mijden,
Elck sijnen kost op haer gesette tijden.
So du thun geefst, sy nement vrolijck aen:
End als dijn handt is eenmael opgedaen,
Men merckt dat sy ten vollen haer versaden,
Met overvloet van allerley weldaden.

15. Maer so du slechts verbergst dijn aensicht claer,
Sy sijn verschrickt: end als du dan van haer
Den geest onttreckst, so moeten sy stracx sterven,
End tot haer stof weerkeeren end verderven.
Maer als du weer laetst dijnen geest uytgaen,
Dan worden sy geschapen van nieuws aen,
End alsdan schijnt het aertrijck onbewogen,
Met nieu gelaet te wesen overtogen.

16. Du dan, wel aen, dat Godes lof end’ eer
In eewicheyt geduere lancx so meer,
God wil sijn werck aensien in sulcker voegen
Dat hy daer aen hebb lust end goet vernoegen.
Ick seg den God die deird als hys’ aenschout
Maeckt grootelijcx verslagen end benout,
End so sijn handt wil aen tgebergte raken,
Men siet het stracx van bangicheyt roock maken.

17. Den selven God wil ick mijn leven lanck
Met vrolickheyt lofsingen ende danck:
Mijn God mijn Heer, so lang ick blijv’ int leven,
Sal van my sijn met Psalmgesanck verheven.
Ick wensche slechs dat hem sijns lofs gewach,
In mijnen mont, bevallick wesen mach.
So sulcx geschiet, ick wil my t’allen tijden
In God den Heer uyt s’herten gront verblijden.

18. Maer tgodloos volck, end wat in sonden groeyt,
Werdd’ teenemael van d’eertrijck uytgeroeyt,
Dat haerder geen en worde meer gevonden.
Loif God mijn siel, loif God tot allen stonden.