Den Cv. Psalm.

1. Al die bewoint het vlack der eirden,
Loift God den Heere groot van weirden:
Roept sijnen naem ootmoedich aen,
End geeft den Heydnen te verstaen,
Hoe wonderbaerlick sy de cracht,
Der groote daden sijner macht.

2. Singt vrolyck, singet lof den Heere:
Singt Psalmen soet. End biedt hem eere:
Vermaent sijn wondren al te saem.
Roemt v in sijnen heylgen naem:
Ghy alle die godsalich sijt,
V herte sy te recht verblijt.

3. Soeckt God den Heer, end sijn macht hooge,
Soeckt s’Heeren aensicht: Hy vertooge
Het licht sijns aensichts schoon end claer.
Gedenckt der wercken wonderbaer,
Die hy gedaen heeft: Sijns verbonts,
End der gerichten sijnes monts.

4. Ghy saet van Abraham geboren,
Ghy kindren Iacobs uytvercoren,
Weet dat den allerhoogsten God,
Wiens macht, gericht, end sterck gebot,
Streckt over den aertbodem heel,
Is onse God, ons erf, end deel.

5. Hy blijft doch sijns Verbonts indachtich,
In eewicheyt vast ende crachtich:
Des Woirts het welck hy heeft volbracht,
Tot in het duysenste geslacht:
S’verbonts dwelck hy met Abraham
Gesticht heeft, end met zijnen stam.

6. S’verbonts het welck hy self te voren,
Aen Isaack heeft met eed besworen:
Daer nae met Iacob, sijnen knecht
Heeft hyt bevest tot eewig recht:
End voorts aen Israel gepleegt,
In eewicheyt end onbeweegt.

7. Hy sprack, Ick wil dijns saets gedencken,
End dy het landt van Canaan schencken,
Tot dijn besit end vry genot,
Als eygen erfdeel ende lot.
Al was den hoop niet seer vermeert,
End hadd’ oock weynig daer verkeert.

8. Men sachse van volck tot volck wijcken,
End gaen in vreemde Conincrijcken.
Maer God gedoogde daerom niet,
Dat yemandt hen mocht doen verdriet:
Ia straft, om hun, met ongemack,
De Coningen des lants, end sprack.

9. Raeckt mijn gesalfden niet int quade,
Doet mijn’ Propheten geene schade.
Oock riep hy int landt shongers noot,
End brack al tsteunsel van het broot.
Doeh sondt eerst eenen man getrou,
Die hun den kost bereyden sou.

10. Te weten Ioseph, die werd schendig
Vercocht, tot eenen slaef ellendig.
Men sloeg hem inde boeyen vast,
Hy leedt in d’ijsers grooten last:
Tot op den tijt van God gestelt,
End in sijn eewich woirt vermelt.

11. Doe sHeeren woirt met swaer aenstrijden
Hem nu beproeft had in sijn lijden,
So liet den Coninck om hem gaen
End deed’ hem uyt den stock ontslaen:
Een heerscher over volcken groot
Verlost’ hem noch self uyt den noot.

12. Hy maeckte hem van een erm slave
Heer over al sijn hof end have.
End woud dat onder sijn gewelt,
Sijn Vorsten souden sijn gestelt,
End d’outste raetslien vanden staet
Van hem ontfangen raet end daet.

13. Doe quam Israel met sijn sonen
Int vet Landt van Egypten wonen:
End Iacob werd’ een gast in Cham.
Daer God liet groeyen sijns volcx stam,
End maeckt’ het stercker in getael,
Dan haer verdruckers al te mael.

14. Doe keerde God thert end de sinnen
Van diese plagen te beminnen,
So dat sy haer gunst na dier tijt
Veranderden in haet end nijt,
Op Godes volck: ja bruyckten noch
Aen sijne dienaers valsch bedroch.

15. Dies sont hy sijnen dienaer Mosen
End Aron oock van hem verkosen:
Die hun voorstelden het gebodt
Dwelck hun bevolen was van God,
Met wonderwercken groot van cracht
End teeckenen, voir Chams geslacht.

16. Hy sont hun diepe duysternissen,
Dats’ alle claerheyt moesten missen,
Want elckeen schepsel diende hem,
End was gehoorsaem sijner stem.
Hy keerdd’ in bloet haer water klaer,
So dat den visch starf teenegaer.

17. T’landt wrimmelde van vorschen hoopen,
End padden die vol stanx bekroopen
Der Vorsten binnenste vertreck:
Hy sprack, end over al tgereck
Van t’landt, quam stracx een wormgebroet,
End vuyle luysen onverhoet.

18. In steed’ van regen deed’ hy dalen
Vier, hagel, ende blixemstralen:
Den wijnstock roeydd’ hy gantzlijck uyt,
Met vijgeboom, end alle tfruyt.
Hy sprack voorts, end daer quamen snel,
Veel Kevers, end Sprinckhanen fel.

19. Die aten op, t’cruydt vanden lande.
End maeckten al de vrucht te schande.
De eerstgeboirnen bracht hy om,
Van hare cracht de schoonste blom:
End liet sijn volck met grooten buyt
Van gout end silver, trecken uyt:

20. Dier quam niet een daer uyt getreden,
Met swack oft ongesonde leden.
T’Egiptisch volck was self verblijt,
Dat zy slechts haerder werden quijt:
Want sy doch waren seer verschrickt,
Midts God hun vrees’ had toegeschickt.

21. Voorts heeft hy s’daegs een wolck verstrecket,
Die heeftse voor de Son bedecket:
End snachts een vierzuyl opgericht,
Die streckte hun ind’ stee van licht.
End als het volck selfs heeft begeirt,
Heeft hy hun quackelen bescheirt.

22. Hy heeft hun Hemels broot doen eten.
End voorts tot haren dranck gespleten
Een rotze, waer uyt water diep
Deur t’landt als een reviere liep.
Want hy dacht op sijn woirt oprecht,
Gedaen tot Abrham sijnen knecht.

23. Dies voerde hy sijn volck met vreugde:
Sijn uytvercoirnen hy verheugde,
End gaf hun lofsanck inden mont:
Mits hy hun schonck der Heydnen gront:
End ackers tot haer erve gaf,
Die sy den volcken namen af.

24. Op dat sy aen haer sijde souden
Sijn rechten vlijtich onderhouden,
Gehoorsaem sijnde sijner Wet,
Die hy hun self had ingeset:
Dies sy hem prijs lof ende danck:
Loift God den Heer met v gesanck.