Den Cvj. Psalm.

1. Loift God, want hy is vriendlijck seer,
End sijne gunst duert immermeer.
Wie sal des Heeren groote krachten,
Uytspreken connen, met den mont?
Oft sijnen lof genoechsaem achten,
End ons ten vollen maken condt?

2. Wel hem die vroim is van gemoet,
End alle tijt gerechtheyt doet.
Gedenck mijns, Heer, na dijn genade
Tot dijnen volcke sonderbaer:
Besoeck my ende slae my gade,
Met dijn verlossing wonderbaer.

3. Op dat ick dijne deugt end trou,
Aen dijn volck uytvercoren, schou:
End dat ick mach de vreugt verwerven
Der gener die van dijn volck sijn,
End int geselschap dijner erven,
My roemen in dijn lief aenschijn.

4. Wy hebben met ons vaders, Heer,
Gesondigt grouwelijcken seer.
Wy hebben ons in allerhande
Misdaet end godloosheyt ontgaen.
Onss vaders hebben inden lande
Egypti, dijn werck niet verstaen.

5. Sy hebben haer niet wel bedacht,
Noch dijne groote gunst betracht,
Maer hebben vast gemuyt te saeme,
Aent roode Meyr, uyt boosen aert:
Noch hielpse God om sijnen naeme,
Op dat sijn cracht soud sijn vermaert.

6. Hy strafte t’roode Meyr wel hert,
Soo dattet strax verdrooget werdt:
Daer hyse voerde door d’afgronden,
Als doir een drooge woesteny,
End van al die hun wederstonden,
Bewaerde hyse, vranck end vry.

7. Hy deed’ hun mercklijck onderstandt
End lostes’ uyt des vyandts handt,
Die al ghelijck in zee versmoirden.
Daer was niet een, oft hy’n verdranck.
Alsdan geloofden sy sijn woirden,
End songen hem lof ende danck.

8. Doch, sy vergaten alsoo saen
De wercken die hy hadd’ gedaen:
End sonder naer Gods raet te toeven,
Ontstaken sy met lust end brandt,
End gingen God den Heer beproeven,
Iae sijnde noch int woeste landt.

9. Dies gaf hy hun oock haren lust:
Maer sijnde desen brandt geblust,
Hy maeckt’ haer leden vol gebreken.
Daer hebben sy met haet end nijt,
Haer tegens Mosen opgesteken,
End Aron, Priester Gods gewijt.

10. Maer d’eird ginck op, die Dathan slondt,
Met Abiron, tot inden grondt.
End t’vier verbrandd’ haer mitgesellen:
De vlam heeft tgodloos volck verdaen.
Noch gingen sy in Horeb stellen
Een kalf, end baden beelden aen.

11. End keerende seer onbedacht,
God haren roem, eer, ende kracht,
Int beeldt van eenen os die weydet,
Vergaten God, dies’ had bewaert,
End in Egipten had verbreydet
Sijn eer, met wercken hoog vermaert.

12. Sy maeckten van sijn daden sterck
Int landt van Cham volbracht, geen werck:
End al wat hy hun had’ gewesen,
Voor wonderen aen troode Meer,
Werd’ walgelijck van hun mispresen:
Dies hyse slaen woud’ gantz ter neer.

13. Ten waer dat Moses sijnen knecht,
Hem tusschen beyden hadd’ gelegt,
Voir Godes aenschijn: om te keeren
Van tvolck (dat hem dus had ontgaen)
Den swaren toirne Gods des Heeren,
Dies’ anders hadd’ te niet gedaen.

14. Doch hebben sy, uyt boos verdacht,
Dat schoon wellustich Landt veracht,
End Gods woirt geen geloof gegeven.
Maer in haer hutten tegen hem
Moetwillig muytery gedreven,
End niet gehoort nae zijne stem:

15. Dies heeft hy tegen hun gelicht
Sijn handt, end sick met eedt verplicht,
Dat hyse soude nedervellen,
Int woeste landt. End haer geslacht,
Verstroyt in verre landen, stellen
Vast onder vremder volcken macht.

16. Sy hebben haer aen t’jock gemaeckt
Van Baal Pehor end gesmaeckt
De offer spijse der verstorven.
Dies sy den toirne Godes swaer
Verwecket hebben, end verworven,
Veel boose plagen over haer.

17. Daer op, is Phinhes opgestaen,
End heeft gericht end wraeck gedaen:
End doen ophouden Godes plagen.
Dwelck hem tot een gerechte daet,
End seer lofweirdig t’eewgen dagen
Voir God den Heer gerekent staet.

18. Sy hadden noch te voren seer,
In Meriba vergramt den Heer,
Dwelck Mosi selve qualijck keerde:
Sy maeckten hem het hooft verwert,
So dat hy Gods naem niet en eerde,
Maer sprack met een wantrouwich hert.

19. End wouden daerenboven niet
Vernielen tvolck dwelck God hun hiet.
Maer hebben noch met hun verkeeret,
End sick na hare wijs’ geschikt,
Ia haere beelden oock vereeret,
Daer sy self werdden doir verstrickt.

20. Elck sijnd’ uyt eygen aendacht blindt,
Heeft opgeoffert sijns selfs kindt
Den duyvelen. End’ onverdroten,
T’onnoosel bloet van sijnen stam,
Van soins end dochters wreet vergoten,
Den beelden des landts Canaan.

21. Sy hebben uyt een dul gemoet,
Het landt ontreynigt met het bloet.
End s’Heeren heylig erf geschonden,
Met haere wercken goddeloos,
End in haer geestelijcke vonden
Bedreven hoerdom schendich boos.

22. So dat Gods toirn’ ontsteken is,
End hy van hun geweken is,
End heeft sijn eygen erf verfoeyet.
Hy overgafs’ aen volcken vremt,
Al daer sy werden uytgeroeyet,
End van haer vyanden gedempt.

23. Haer haters hebbens’ onderdruckt:
So datsy neder sijn gebuckt,
Al loste hyse menichmalen,
Sy vingen telckens weedrom aen
Den Heer te tergen, dies veel qualen
Syn telckens onder hun ontstaen.

24. Nochtans heeft hy tvolck aengeschout,
So menichmael als sy benout,
Hem lieten hooren hare clagen.
Hy dachte stracx op sijn verbondt,
End liet sick uyt genaed mishagen,
De straf die hy hun oversont.

25. Hy maeckte thert met leedt beroert
Der geen dies’ hadden wech gevoert.
O Heer onss God, wil ons bewaren:
Breng ons van d’Heydnen weer te saem,
Op dat wy dijnen lof verclaren,
End roemen dijnen heylgen naem.

26. De God, de Heere, wiens bevel
Heerscht over tvolck van Israel,
Moet sijn gelovet end gepresen,
In eewicheyt tot alle tijt,
Al tvolck seg’, Amen, tmoet so wesen
De Heere sy gebenedijt.