Den Cvij. Psalm.

1. Loift God den Heer der Heeren,
Want sijn goetgunsticheyt,
Is weirdich aller eeren,
End duert in eewicheyt.
Dat yeglijck sulcks met vlijt,
Verbreyd’ in alle landen.
Wie van God is bevrijt,
Verlost uyt svyants handen.

2. Die hy uyt vremden oirden
End onbekende locht,
Van Oost, West, Suyd oft Noirden,
Heeft weder thuys gebrocht.
Nae dat sy uyt de weeg,
Seer verr’ int wilde dwaelden,
End vonden stap noch steeg,
End alle steden faelden.

3. T’begon hun al t’ontbreken,
Sy leden hongers noot,
Haer siele was besweken,
Van dorst tot inden doot.
Alss’ in dat ongeluck
Tot God den Heere schreyden,
Hy hielps’ uyt haren druck,
Iae sonder lang te beyden.

4. Hy lietse vrolijck treden
Weer op de rechte baen,
End tot bewoinde steden
Met blijschap inne gaen.
Dat sy dan om dees deugt
Hooch loven Gods genaden,
End roemen seer verheugt,
Voir tvolck sijn wonderdaden.

5. Als dat hy laeft het herte,
Van dorst by nae versmacht:
End suet des hongers smerte,
Met spijs end nieuwe cracht.
Die duyster inden stock
Verstrickt met s’doodes banden,
Geboeyt aen eenen block,
Met voeten sijn, end handen.

6. Om dat zy Gods woirt weirdich
Verachteden met smaet,
End walgeden hooveirdich,
Van s’allerhoogsten raet.
Als haeren overmoet,
Gedempt met sware plagen,
Doir cruys end tegenspoet,
Is hulploos neergeslagen.

7. Soo sij tot God almachtich
Dan schreyen inden noot,
Hy helpts’, end lostse crachtich,
Uyt allen wederstoot.
Hy brengts’ uyt t’duyster kot,
Daer in zy sijn geseten,
Van armoed schier verrot,
End breeckt bandt ende keten.

8. Dat zy sijn gunst besonder,
Dan voeren inden mont,
End sijn werck groot van wonder,
Den menschen maken kondt.
Die deuren van metael,
Kan uyt de henxels rucken,
End grendelen van stael,
End yser breeckt in stucken.

9. Die dwaes end ongebonden,
God wederspannich sijn,
End vallen om haer sonden,
In sieckt end sware pijn.
Dies hun voir spijs end dranck
Wort walgelick de mage,
Ia sijn ter doot toe cranck,
Van sucht end boose plage.

10. So sy dan tot God schreyen
Met een ootmoedich hert,
Hy comt stracx sonder beyen,
End helps’ uyt haere smert.
Hy laet tot hun terstont
Sijn heyl-woirt nederdalen,
End maeckse stracx gesont,
End vry van alle qualen.

11. Dat sy dan vry verhoogen
Sijn gunste sonderbaer,
End alleman vertoogen
Sijn wercken wonderbaer.
Dat sy hem bieden danck,
In steed van offerhanden,
End roemen met gesanck,
De wercken sijner handen.

12. De gene die op schepen,
Verlangen na een ree:
End hebben aengegrepen
Den handel op de zee.
Die mogen vry aldaer
Des Heeren daden mercken,
End op het water klaer
Sien sijne wonderwercken.

13. Want als hy twoirt wilt spreken
Hy doet van stonden aen,
Wint ende storm opsteken,
End baren om hoog slaen.
Dan klimmens’ inde locht,
Dan wordens’ in d’afgronden
Met baren neergebrocht:
Den geest is hun verswonden.

14. Den moet is hun gesoncken:
Thooft suijselt ende draeyt,
Als een die vol end droncken,
Tverstant heeft heel verwaeyt.
Dan roepen sy God aen,
Met een ootmoedich herte,
End worden also saen,
Verlost van druck end smerte.

15. Den stormwint end onweder
Wort met een woirt gestilt:
Want hy legt stracx ter neder
De baren stuer end wilt.
Dies wort haer hert verblijt,
Van Godes goede gaven,
Die tschip van storm bevrijt,
Brengt in behouden haven.

16. Dat sy dan vry verhalen
Gods gunst int openbaer,
End allen mensch’ afmalen
Sijn wonderwercken claer.
Hy werde hoog vermelt
By groote volcker scharen,
End sijnen lof vertelt,
daer d’oude lien vergaren.

17. Hy die in woeste landen
Keert der rivieren tocht:
In wild’ end dorre sanden,
Den stroom die deird’ bevocht.
End tgroene landt vol vruchts
Verkeert in sulte heyden,
Om tleven vol ontuchts
Dat d’ingeseten leyden.

18. Daertegen van woestijnen
Maeckt menich waterpoel:
End doet int sant verschijnen
Veel waterbornen koel.
Alwaer hy woinen doet,
Die eertijts honger leden,
End lustich van gemoet,
Nu bouwen schoone steden.

19. Besaeyen oock den acker,
End planten onbeducht
Den Wijnstock, die seer wacker
Brengt iaerlicx sijne vrucht.
God segent al haer werck,
End geeft hun goet gedijen:
Haer veeh gesont end sterck,
Neemt toe aen alle sijen.

20. Doch worden daer naer minder,
End comen schier tot niet,
Doir kommer ende hinder,
End velerley verdriet.
Hy overschut met smaet
De Vorsten ende Heeren,
Die hy verr’ uyt de straet
Int wilde doet verkeeren.

21. Maer heft om hoog den ermen,
Uyt commer end ellend,
End doet sijn huys wel termen,
Als kudden sonder end.
Den vromen die dat sien,
Sal t’hert van vreugden kloppen:
Maer allen boosen lien,
Sal sulcx den mont doen stoppen.

22. Wie is wijs end cloecksinnich?
Dat hy dit gade slae:
End met gedachten innich,
Gods milde gunst verstae.