Den Cix. Psalm.

1. Wil doch niet langer swijgen, Heere,
Du God mijns roems, end mijner eere.
De goddeloosen ongebonden,
Doen tegen my op, hare monden:
Haer dobbel tong glat als een ael,
Spreeckt valsch bedroch end leugentael.

2. Ick word van hun met vyants reden
Beset, end sonder schult, bestreden.
Die ick in liefd’ hadd’ uytvercoren,
Sijn my mijn vyanden gesworen.
Doch mijn hert van wraeck onbesmet,
Begaf sick encklijck tot tgebet.

3. Voir goet vergelden sy my tquade,
Voir vrientschap haet end ongenade.
Geef dat de godloos hem verheeren,
End t’onderbrengen met oneeren:
Den vyant wreet die hem bestrijt,
Stae aen sijn rechter handt altijt.

4. Als sijne saeck int recht sal commen,
Laet hem voir eenen schelm verdommen.
Laet hem tgebet van sijnen monde,
Gerekent worden voir een sonde.
Laet sijne dagen niet sijn lang:
Een ander sijnen ampt ontfang.

5. Laet sijne kindren worden weesen,
End t’wijf een weedwe sijn vol vreesen.
Sijn sonen dwalen t’allen hoecken,
End troostloos beedlen end broot soecken.
Laets’ uyt den lande gaen verstroyt,
End uyt haer huysen gantz beroyt.

6. Laet sijn goet vallen inde handen
Des woeckenaers, in stee van panden.
De vreemdelinck sijn haeff verteire,
Dat geenen mensche sijns en deire.
Dat niemant sy beweegt int hert,
Van sijner weesen, row, oft smert.

7. Sijn afcomst worde gantz verdorven,
End blijf int tweede lidt verstorven,
Dat haren naem gae heel ten gronde.
De Heer wil sijnes vaders sonde
Gedencken, eenen eewgen tijt,
End nemmermeer die schelden quijt.

8. De misdaet werd oock niet vergeven,
Die sijne moeder heeft bedreven:
Maer dat sy come claer ten lichte,
End eewig stae voir Gods gerichte.
Iae God verdelge gantz te saem,
Al haer geheuchnis ende naem.

9. Dewyle hy te geener tijden
Wel heeft gedaen uyt medelijden:
Maer heeft vervolgt met booser herten,
Den armen man die lag vol smerten:
End den bedructen inden noot,
Gepoogt te brengen totter doot.

10. Aen t’vloecken heeft hy lust genomen,
Laet hem den vloeck dan overcomen.
Aen segen heeft hy geen behagen,
Wil dan den segen van hem iagen.
Dat hem de ramp end boosen vloeck,
Rontom bedeck, als eenen doeck.

11. Dat ongeluck end swaricheden,
Als water hem gaen door de leden:
End dringen doir het lijf met eenen,
Als oly doir t’merg ende beenen.
Dat hem de ramp omgordd’ het lijf,
Als eenen rock, oft gordel stijf.

12. Sulx is den loon van s’Heeren wegen
Der genen die my vallen tegen:
End altijt van my qualick spreken,
Om haer leedt over my te wreken.
Maer du, doe my genade, Heer,
Om dijns selfs naems lof, prijs, end eer.

13. Verloss my doch van allen quade,
Want overgroot is dijn genade.
Ick ben verdruckt, erm end ellendich,
End t’hert is my verwondt inwendich.
Ick voel verdwijnen mijne kracht,
Gelijck een schaedwe byder nacht.

14. Ick worde gins end weer met beven
Als eenen sprinckhaen voort gedreven.
Van vasten is mijn cracht geweken,
So dat de knien my zijn besweken.
Mijn mager vleesch is heel ontset,
End gantz ontbloot van al sijn vet.

15. Nochtans so moet ick boven desen
Haer schimp, haer spot, end gecksmaet wesen.
Sy schudden thooft, seer wel te vreden,
Als sy my sien in swaricheden.
Maer help my, Heer, in mijnen noot,
Nae dijn goetgunsticheyt seer groot.

16. Op dat een yeglick mach vermercken,
Dat dit sy een van dijne wercken:
End datmen dese hulp mach achten
Voor een groot wonder dijner crachten.
End of zy my noch vloecken meer,
Du salst my altoos seegnen Heer.

17. Sy mogen sick vast hoog verheffen,
Doch eewge schande salse treffen.
Daer ick my sal tot vreugt begeven,
Oneer end smaet sal haer aencleven,
End rontom decken als een cleet,
Al die my doen smaet ende leet.

18. Ick sal God met den mond’ verclaren,
End loven hem voir groote scharen:
Om dat hy sick houdt aen de sijde
Des schaemlen mans, om hem by tijde
Te helpen uyt des genen noot,
Die hem verwijsen wil ter doot.