Den Cxiiij. Psalm.

1. Doe Israel los uyt Egypten quam,
End van den volck vertoge Iacobs stam,
Van lien, die hun vremt waren.
Thuys Iuda wert des Heeren roem end eer,
d’Almachtig self werd’ Coninck ende Heer,
Der Israelsche scharen.

2. De Zee sach toe, end vlode seer vervaert,
Den vloet Iordaen werdd’ oock te ruggewart
Uyt grooter vrees’ gedwongen.
Men sach tgebergt als Rammen springen op,
Dat heuvels oock van onder tot aen tsop,
Als jonge Lammers sprongen.

3. Wat hadstu zee, dat du weeckst so bedicht?
Oft du Iordaen, dat du dus inde vlucht,
Van vreesen werdst gedreven?
Ghy Bergen sprongt als Rammen gins end weer,
Ghy heuvels moest van vrees’ op ende neer
Als ionge Lammers beven.

4. Du aertrijck beef, end sy van vrees ontstelt
Voor d’aenschijn Gods, end voir sijn sterck gewelt,
Daer yeglijck moet voor schroomen.
Voir God, segg’ ick, dien Iacob vreest end eert,
Die Rotzen hardt in Water-beken keert,
End steen in stercke stroomen.