Den Cxxxvij. Psalm.

1. Doe wy bedruct in ballingschap geweken,
Daer saten neer aen Babels waterbeken:
End dochten vast op Sions heylge stadt:
Wy maeckten ons in onse tranen nadt.
End hingen daer by tstil geruysch der stroomen,
Onss Luyten stom, aen groene Wilgeboomen.

2. Daer quam by ons, tvolck dat ons had gevangen,
End wech gevoert, end hiesch ons bly gesangen:
Singt, spraken sy, singt nu van Sion iet.
Ach, seyden wy, hoe souden wy Gods liedt,
Hier singen, sijnd’ in een vremt landt geseten,
By lien die niet van God den Heer en weten?

3. Nochtans, soud’ ick om eenig kruys oft smerte,
Ierusalem, dy stellen uyt mijn herte:
So moet mijn handt vergeten tsnarenspel.
Mijn dorre tong kleef aen tgehemels vel,
So ick dijns niet gedenck, end dijne deugden
Stel voir den grondt, end thoofstuck mijner vreugden.

4. Maer, Heer, wil oock, op Edoms volck gedencken,
Dwelck ons te spijt, alsomen ons quam crencken,
Doe Godes handt Ierusalem besocht,
Riep uyt de keil al wat het roepen mocht:
Ruckt af, ruckt af, laet tot den grondt uyt rijven,
End geenen steen meer op den andren blijven.

5. Du Babel oock salst worden woeste velden,
Wel hem die dy het selve sal vergelden,
Dat du ons nu gedaen hebst tot oneer.
Wel hem voirwaer, die dijne kinders teer
Van smoeders borst (niet achtend’ op haer krijten)
Met cracht geruckt, aen steenen sal versmijten.