Den Cxxxix. Psalm.

1. Dv hebst my Heere God, doirgrondt,
Du draegst mijns herten goet oorcondt:
Du kentst my, weer ick sit of stae,
So wel van vers als van by nae.
Niet kan ick dencken noch versinnen,
Du wetest mijnen grondt van binnen.

2. Tsy dat ick gae oft ligge stil,
Du bist om my: ja mijnen wil
End wegen bistu al gewendt,
End al mijn doen is dy bekendt.
Ick hebbe twoirt naw inden monde,
Du weetst het strax ter selver stonde.

3. Du sluytst my achter ende voir,
Dijn handt doirtast my doir end doir:
Du houdest my altijts in d’oog.
Dijn wetenschap is groot end hoog:
Dijn wijsheydt, vol van sulcken wonder,
Dat mijn verstant beswijckt daer onder.

4. Wat wech soud’ ick in connen slaen,
Dat ick mocht dijnen geest ontgaen?
End van dijn oog gevluchtet waer?
Vaer ick ten hemel, du bist daer.
Bedd’ ick my leeg, in deirtrijx gronden,
Daer word ick oock van dy gevonden.

5. Ontleen ick vanden morghenroot,
De vleuglen snel om inden noot,
Te gaen aen duyterst van de zee,
Dijn rechterhandt is daer alree:
Die my sal sonder eenig dralen,
Daer leyden end van daer gaen halen.

6. Spreek ick van sinnen onbedacht,
Ten minsten sal ick inde nacht
Verborgen sijn: de nacht wort licht.
Daer is geen nacht voor dijn gesicht,
Dat al ontdeckt. Want inder waerheyt
Nacht is dy dach, end’ tduyster claerheyt.

7. Mijn nieren staen in dijn gewelt,
Want du hebst mij te saem gestelt,
In smoeders buyck end omgedeckt:
End’ over my dijn handt gestreckt.
Ick ben gemaeckt, dies ick dy prijse
Op eene wonderlijcke wijse.

8. Ia dijne wercken al te gaer
Sijn overgroot, end wonderbaer.
Mijn siel bekent het lancx so meer.
Ick hadd’ niet een gebeente, Heer,
(Al werd ick in zeer duyster kuylen
Gemaeckt) dat voir dy conde schuylen.

9. Ick werd’ in d’eird voir dijne macht
Als sticksel werck te saem gebracht.
Noch sach my dijn oog, bloot end naeckt:
Doe ick een clomp was onvolmaeckt:
Tstont al en dijnen boeck geschreven,
Eer eenich lidt noch hadde leven.

10. Hoe kostlijck is my dijnen raet
Die ons verstandt te boven gaet!
O Heere, dijn gedachten al
En hebben mate noch getal.
So ickse tel, sy gaen de sanden
Te boven, liggend’ aen de stranden.

11. End allegang als ick ontwaeck,
Vind’ ick dijns lofs een nieu oorsaeck.
Als du salst hebben doir dijn cracht
De goddeloosen omgebracht,
O God, dan sal ick spreken vyerich,
Packt u van my die sijt bloetgierich.

12. Want dijne vyanden sijn sy:
Sy spreken scheldich tegen dy,
Verheffend’ haer, met valschen schijn.
Soud ick, Heer, die dy vyandt sijn
Niet haten? Soudt my niet verdrieten,
Dat sy haer gift op dy so schieten?

13. Ick haetse doch met vollen haet,
End houdse voir mijn haters quaet:
Want het my in mijn siele smert.
Doirgrond, o Heer, end sie mijn hert:
Beproeve my, ken mijn gedachten,
End wil op mijne wegen achten.

14. Bekeur’ mijn hert end mijn gemoet,
Oft oock, nae quaet staet, oft na goet.
Bemerck of ick in boosheyt leef,
End my om quaet te doen begeef.
Wil my recht leyden end gestadich
Mijn leven lang o God, genadich.